Nurt muzyki rockowej silnie inspirowany muzyką klasyczną, wykorzystujący charakterystyczne dla niej harmonie, pasaże i uporządkowane skale. Początków tej muzycznej fuzji nie datuje się konkretnie. Jednym z pierwszych muzyków, który próbował połączyć obydwa style był Jeff Beck. W 1968 roku nagrał on rockową interpretację Bolero Ravellego (utwór //Beck's Bolero// z albumu solowego //**Truth**// (1968 r.)). W latach siedemdziesiątych inspiracje muzyką klasyczną dało się zauważyć w grze wielu gitarzystów (Ritchie Blackmore, Uli Jon Roth, Brian May), ale też u klawiszowców (Rick Wakeman, Keith Emerson, Jon Lord). W tamtym czasie elementy muzyki klasycznej wykorzystywały przede wszystkim zespoły progresywne (**Yes**, **Beggar's Opera**, **Genesis**), szczególnie niemieckie z kręgów tak zwanego kraut rocka (**Frumpy**, **Out Of Focus**). Na początku lat osiemdziesiątych potencjałem muzyki klasycznej odkryli muzycy heavy metalowi. Wśród nich Randy Rhoads i Yngwie Malmsteen. Tego drugiego często uważa się za twórcę i czołowego przedstawiciela metalu neoklasycznego. Wzmożone wykorzystanie patentów muzyki klasycznej przyszło wraz z narodzinami power metalu. Szczególnie wśród zespołów z Niemiec, kraju o bogatej tradycji muzyki klasycznej (Ludwik van Beethoven, Jan Sebastian Bach, Ryszard Wagner). Charakterystyczne skale i harmonie szeroko wykorzystywali i wykorzystują do dziś **Helloween**, **Rage** czy **Blind Guardian**. Także w innych częściach Europy, popularne zespoły metalowe grają w tym nurcie (**Falconer**, **Rhapsody**). Rzadziej w Stanach Zjednoczonych. Dziś muzyka klasyczna nadal chętniej adoptowana jest przez zespoły metalowe niż rockowe.

Polecane albumy:

• Electric Sun - Beyond The Astral Skies (1985) 5.00 / 10 >>