Ciekawe czy zespołowi naprawdę spodobało się tworzenie tzw. "home video", czy może to grunge'owa moda wymusiła kolejne tego typu wydawnictwo. W każdym razie kreatywnością tutaj się nie popisano. Ba, powtórzono te same błędy. Ten sam reżyser, ta sam forma podania treści. Tym razem dostajemy zlepek dwóch koncertów, które zespół zagrał w rodzinnym Seattle (5-6 marca 1992). Podstawowa różnica – obraz jest kolorowy. Poza tym pojawiają się ujęcia nagrane w furgonetce, która zespół zapewne poruszał się na trasie oraz fragmenty wywiadów z założycielami Sub Pop Records. Fajna sprawa, ale osobiście wolę takie rzeczy oglądać oddzielnie niż pomiędzy piosenkami. Te rzeczy przesądzają o słabej ocenie **Motorvision**. Znów mamy to co na **Louder Than Love**. Na przykład zespół gra, słychać śpiewającego Cornella, a na ekranie widzimy fana uprawiającego stage-diving. Ponownie nie czuć, że jesteśmy uczestnikami koncertu. To raczej jak słuchanie koncertu i oglądanie jego najlepszych urywków. W ten sposób znów dostajemy coś na kształt przydługiego wideoklipu (57 minut). A plusy? Oczywiście są. Grunge w pełnym rozkwicie. Szaleństwo na scenie i wśród publiczności, Dzikość w każdym calu po obydwu stronach. **Motorvision** daleko do doskonałości, ale trzeba przyznać, że od **Louder Than Live**. wrażenie robi dużo lepsze Fani nie mają jednak specjalnie z czego wybierać. Jeśli już to, lepiej sięgnąć po **Motorvision**.