Po odejściu wieloletniego lidera, Timo Tolkkiego, zespół **Stratovarius** bynajmniej nie spuścił z tonu. //**Nemesis**// to już trzecia płyta zespołu nagrana z nowym gitarzystą Matiasem Kupiainenem. Ze starej ekipy, która odniosła sukces w latach 90. zostali już tylko wokalista Timo Kotipelto i szwedzki klawiszowiec Jens Johansson. Nie ma już w grupie natomiast perkusisty Jorga Michaela, który z powodów osobistych opuścił szeregi zespołu i został zastąpiony przez Rolfa Pilve. Słuchając płyt nagranych z Kupiainenem wyraźnie można wyczuć, że otwarty jest nowy muzyczny rozdział w historii fińskiego kwintetu. Nawet średnio zorientowany słuchacz po pobieżnym przesłuchaniu dyskografii zespołu bez problemu wydzieli trzy płyty nagrane po odejściu Tolkkiego. Gitara rytmiczna brzmi bardziej agresywnie i utwory mają bardziej heavymetalowy charakter, choć nie zrezygnowano z dużej ilości klawiszy, a wręcz przeciwnie, Jens Johansson dokłada wszelkich starań, aby podkreślić swoją rolę w zespole, akompaniując i grając dużą ilość solówek. Perkusja nie jest już tak gęsta, zwłaszcza jeśli chodzi o używanie "stopek", utwory nie są już takie patetyczne. Osobną sprawą jest też śpiew Kotipelto, który mniej balansuje na wysokich rejestrach, śpiewa bardziej drapieżnie, rzadko wraca do maniery z "przeciąganiem" głosek. Nie ma na tym albumie progresywnych zapędów. W utworach owszem sporo się dzieje, ale budowa kompozycji jest bardziej zwarta. Zrezygnowano nawet z tego jednego, bardziej rozbudowanego numeru, jakim była zwykle kompozycja tytułowa. Tutejszy //Nemesis// trwa zaledwie sześć i pół minuty i próżno tu szukać złożoności znanej z //Destiny//, //Visions//, nie mówiąc już o //Elysium// z poprzedniego albumu. Szczególne wrażenie zrobił na mnie promujący album na singlu //Unbreakable//. Jest tu patent znany już z poprzednich albumów - mocny, dynamiczny gitarowy riff połączony z klawiszami, jest kapitalna moc, przebojowość i mile łechcąca ucho gitarowa kotłowanina w drugiej części. W agresywnym //Stand My Ground// pojawiają się nowoczesne, elektroniczne akcenty, //Halcyon Days// oferuje mroczny, odjazdowy klimat, a //If the Story Is Over// to urocza, podniosła ballada. Ogólnie roi się od doskonałych refrenów, na czele z //Unbreakable//, ale też //Out of the Fog//, //Dragons//, //Nemesis//... Chciało by się wymienić praktycznie wszystkie tytuły. I nawet we wspomnianym już //Stand My Ground// nie brak bardzo śpiewnego refrenu. Sporo wpleciono też na tym albumie różnego rodzaju chórów. Trochę natomiast zapędzili się w //Fantasy//, gdzie skoczny klawiszowy motyw łączy się z dynamicznym riffem w taki sposób, że wychodzi z tego taki disco-metal. I w zasadzie jest to jedyny numer, który nieco irytuje. W ostatnich latach można odnieść wrażenie, że **Stratovarius** nieco zbliżył się brzmieniowo do innej legendy power metalu, **Helloween**, którzy w latach 90. stanowili wręcz przeciwny biegun, jeśli chodzi o brzmienie w obrębie tego samego gatunku. Teraz z jednej strony **Stratovarius** zaczął grać agresywniej, wykorzystując "brudniejsze" brzmienie gitar, z kolei **Helloween** częściej korzysta z instrumentów klawiszowych. Dla wielu fanów power metalu, pewnie jest to wada, bo Finowie największą popularność zdobyli w drugiej połowie lat 90., kiedy grali dość miękko, sterylnie i bardzo, bardzo szybko. Dla mnie to jednak //**Nemesis**// to najlepsza odsłona **Stratovarius** od czasu płyty //**Visions**// z 1997 roku. Polecam!