Pisząc o //**Nasty Reputation**// warto na początek zaznaczyć, że jest to jedyny album zespołu Pella nagrany z Robem Rockiem jako wokalistą. Amerykański frontman wywiązuje się więcej niż poprawnie ze swojej roli, jest to bowiem niezły, metalowy krzykacz, który umie konkretnie wrzasnąć. Z kolei Axel Rudi Pell robi wrażenie trochę bardziej wyważonego, jakby już wyszumiał się na debiutanckim albumie, gdzie roiło się od szybkich, szalonych solówek. Choć oczywiście fatalnym nieporozumieniem byłoby stwierdzenie, że brakuje tu szybkiego przebierania palcami po gryfie. Jest tu jednak tego po prostu proporcjonalnie mniej niż na debiucie. Więcej za to jest finezji. I choćby w takim dziesięciominutowym //Land of the Giants// gitarzysta miałby mnóstwo miejsca na swoje wirtuozerskie popisy, ale on cierpliwie skupia się tworzeniu monumentalnego klimatu piosenki. Nawet w dość luźno potraktowanym instrumentalnym //Open Doors// słychać więcej kunsztu niż szalonych popisów z prędkością światła. Niemniej jednak nie brak tu prędkości - materiał dostarcza dwa bardzo szybkie speedmetalowe metalowe numery - //I Will Survive// i //Fighting the Law//, które w połączeniu z wrzaskliwym śpiewem Rocka przypominają coś pomiędzy **Judas Priest** a debiutem **Helloween**. Generalnie jednak dominuje raczej soczyste granie w średnim tempie jak //Wanted Man// czy //Firewall//. Coś, co zostanie na dłużej w pamięci, to zaś przede wszystkim zawadiacki utwór tytułowy. Spore emocje budzi tez wspomniany już //Land of the Giants//. No i ballada. I zastanawiam się jakbym ocenił //When a Blind Man Cries//, gdyby był to oryginalny utwór Pella. Rob Rock, Axel i koledzy dwoją się i troją, by oddać urok tej pięknej piosenki **Deep Purple** sprzed dwudziestu lat. Ale niestety, kiedy tego słucham, to bez przerwy mam świadomość, że to cover. A z coverami jest najczęściej tak, że albo są lepsze od oryginału, albo przepadają gdzieś w otchłani pamięci, pośród tysięcy przesłuchanych piosenek. Warto zwrócić uwagę, że prawie połowa utworów trwa poniżej czterech minut, pozostałe są zresztą niewiele dłuższe (poza //Land of Giants// i //Open Doors//). Ot, taka ciekawostka, bo na późniejszych albumach rzadko kiedy trafiał się utwór krótszy niż pięć minut. Ogółem drugi album **Axela Rudiego Pella** to porcja przyzwoitego, heavymetalowego grania, opartego na sprawdzonych wzorcach z wcześniejszej dekady.