Właściwie na //**Masquerade Ball**// **Axel Rudi Pell** niczym mnie nie zaskoczył. Praktycznie wszystko, co słychać na tym albumie, jest pewnym echem poprzednich wydawnictw. Od układu kompozycji na płycie poczynając, na strukturze utworów kończąc. Ale jest na tym albumie jednak pewna szczególna pasja i świeżość, która sprawia, że tego materiału słucha się szczególnie dobrze, mimo, że jest to właściwie typowy **Axel Rudi Pell**. Po prostu. Od samego początku ciężko oderwać ucho. Są tu dynamiczne riffy, wciągające solówki i wspaniałe melodie. Czy wspomnimy o rozpędzonym //Earls of Black//, zawadiackim //Voodoo Nights//, drapieżnym //Hot Wheels//, wolniejszych i ekspresyjnych //Nights ans Rain// i //The Line// czy klimatycznej balladzie //The Temple of The Holy// - jest to esencja stylu który przylgnął już na dobre do muzyki granej przez Axela i jego kolegów. Największymi plusami albumu są przede wszystkim tytułowy //The Masquerade Ball// z nieco pompatycznymi, skocznymi klawiszami, oraz dynamiczny i przebojowy //Tear Down the Walls//. Osobna wspominka należy się coverowi //July Morning//, który w tej wersji nabiera szczególnych rumieńców, muszę przyznać, że po latach odkryłem ten utwór na nowo. Zabrakło tym razem tradycyjnego instrumentalnego utworu. Ogółem, jeśli chodzi o dyskografię **Axela Rudiego Pella** to chyba jest właśnie ten najjaśniejszy punkt...