Na przełomie tysiącleci muzyka **Axela Rudiego Pella** osiągnęła chyba punkt docelowy, bo o ile na wcześniejszych albumach dało się zaobserwować pewne zmiany, to mniej więcej od momentu, gdy do zespołu dołączył Johnny Gioeli, wszystko brzmi bardzo powtarzalnie. Słyszymy długie, bardzo gitarowe, melodyjne utwory, okraszone efektownymi solówkami lidera grupy. Jest to taki inspirowany **Rainbow** hard rock opatrzony soczystym heavy metalowym brzmieniem i śpiewem a'la Ronnie James Dio. Ale póki co, ten przepis wciąż działa. Choćbym od początku do końca skupił się na wtórności muzyki granej przez zespół Axela, to nie zmieni to faktu, że podobnie jak na poprzednich albumach całości materiału słucha się z prawdziwą przyjemnością. Utwory są fajnie dopracowane, melodie bardzo chwytliwe, solówki mile łechcą ucho. Wszystko odbija się jakimś echem poprzednich dokonań... ale jednak czy to //Edge of the World//, //Coming Home// czy //Follow the Sign//, to po prostu smakuje to wybornie. Choć jednak daje się coś zauważyć - muzyka Axela trochę złagodniała. Już pierwszy "pełny" utwór na albumie //Edge of The World// wydaje się być łagodniejszy niż tradycyjne metalowe killlery serwowane przez Pella na początek. Są tu też trzy ballady: //All the Rest of My Life//, //Heartbreaker// i //Under The Gun//. Pierwsze dwie to nastrojowe przytulańce z ciężkimi akordami w refrenie, tak trochę w stylu **Scorpions**. //All The Rest of My Life// jest przy tym trochę za bardzo rozciągnięty, bo aż do ośmiu minut. Trzecia ballada to taki bardziej uroczysty, melancholijny numer. Spokojnie jest też w pierwszej częsci //Live For the King//, który rozwija się w taki jakby "Masquerade Ball Part 2". Coś, co zapamiętuje się na dłużej, to pewnie //Time of the Truth//, zaczynający się nieco orientalnie, gdzie z czasem uwidacznia się przejmujący patos i potęga brzmienia. Ogólnie jest bardzo typowo, staroświecko, niemniej warto sięgnąć po ten album, bo to po prostu świetne wykonania. I tradycyjna rockowa filozofia grania.