//**Kings and Queens**// to dziesiąty album **Axela Rudiego Pella**. Jest więc niejako jubileuszem artystycznym zespołu skupionego wokół niemieckiego gitarzysty. Tak, jak można było oczekiwać, nie niesie on jednak żadnych zmian w stylu grania. Najogólniej ujmując, można napisać to samo co o poprzednich albumach: mocno słyszalne hard rockowe korzenie, dynamiczne, mięsiście brzmiące riffy, szybkie i techniczne solówki, sporo muzycznej finezji i oczywiście nieprzyzwoita wręcz melodyjność. I od razu trzeba zaznaczyć, jest to znów cholernie skuteczne i trudno oderwać od tego ucho, mimo cisnących się na usta uszczypliwości na temat wtórności tej muzyki. Jest tu cały zastęp utworów bardzo typowo brzmiących dla Axela, które zagrane sa z pasją i polotem. Na początek powermetalowy //Flying High// z szybkim tempem, podwójną stopą - gnająca na złamanie karku perkusją, zamaszysta melodią i ultraszybką solówką gitarową. Potem są efektowne i przebojowe //Cold Heaven//, //Strong as rock//, a w drugiej części albumu dynamiczny //Only the Strong Will Survive// i drapieżny //Take a Crown//. Ale chyba najlepszy na płycie jest przejmujący, pełen mrocznej tajemniczości //Legions of Hell//. A dobrze wypadają też ballady: bardzo nastrojowa, //Forever Angel// oraz przejmująca //Sea of Evil//. Granie tego samego w kółko kiedyś musi się znudzić. Jeśli nawet nie artyście, to fanom na pewno (no chyba że jest się takim fenomenem jak **AC/DC**). Granica pomiędzy graniem tego co się umie najlepiej, a uporczywym powielaniem schematów jest czasami bardzo cienka i dyskusyjna. W moim odczuciu **Axel Rudi Pell** i //**Kings and Queens**// to jednak jak najbardziej pozytywna odmiana muzycznej "powtarzalności".