Covery wielokrotnie przewijały się w twórczości **Axela Rudiego Pella**. I bynajmniej nie były to jakieś drugorzędne nagrania ze stron B singli, żeby wspomnieć chociaż //Forever Young//, //When a Blind Man Cries// czy //July Morning//. Album //**Diamonds Unlocked**// nie był zatem jakimś zaskoczeniem, ale zestaw utworów opracowanych na niego, już tak. Spodziewałem się wysypu hard rockowej klasyki, przede wszystkim czegoś z repertuaru **Deep Purple** i **Rainbow**. A tu nic takiego. Jedynym takim stricte hard rockowym topowym zespołem jaki się załapał jest **Kiss**, no może większego zaskoczenia nie ma też przy **The Who** czy coverowanym już przez ekipę **Axela** **Free**. Ale utwory **Chrisa Rea** czy **Phila Collinsa** w wykonaniu tej nieco monotematycznej kapeli? Większość utworów stanowi kompromis pomiędzy trzymaniem się wersji oryginalnych, a nadawaniu im własnego stylu. //Warrior// czy //Rock the Nation// to takie przykłady, które wypadają nader pozytywnie i energetycznie, aczkolwiek nieco zanika specyficzny klimat oryginałów. Albo //Fools Game//, gdzie trochę podrasowano przebój **Michaela Boltona**, zdejmując z pierwszego planu kiczowate klawisze, grając to ostrzej i dodając bardzo zgrabną solówkę Axela. Podobać się może także zagrany nieco mocniej //Stoned// **Chrisa Rei**. Nie przekonuje zaś próba wcielenia się w bardziej hardrockową wersję **U2** w //Beatiful Day//, ani też gitarowo zaaranżowany //In the Air Tonight// **Collinsa**. //Like a Child Again// zupełnie obdarto z klimatu oryginalnej piosenki i zamieniono w aż za bardzo typową dla **Axela** balladę. A już najbardziej przegięto przy okazji //Love Gun// grupy **Kiss**. Nie mam nic przeciwko eksperymentom typu "zamieniamy hardrockowy kawałek na balladę, albo odwrotnie". Ale w tym wypadku akurat pozbawiono ten utwór wszystkiego, co składało się na fenomen przeboju **Kiss**. Słuchając tego albumu, konsekwentnie omijam to wykonanie. Większość utworów wykonana jest jednak interesująco i stanowi ciekawe urozmaicenie dość powtarzalnego repertuaru zespołu. Gdyby nie kilka wpadek to można byłoby uznać ten album za całkiem udany.