**Axel Rudi Pell** nie lubi serwować fanom niespodzianek. Ci, którzy kolekcjonują jego płyty, wiedzą o co chodzi. Tym razem jednak rzut okiem na tytuły wprowadzą lekką konsternację. No jak to? Czyżby po latach zrezygnowano z tradycyjnego króciutkiego intro? Formalnie tak, choć początek pierwszego utworu //Higher// można uznać właśnie za coś na kształt niezbędnego, klimatycznego wstępu, po którym następuje właściwa część, niezłego zresztą numeru, z głośnymi gitarami, który brzmi po prostu, jak **Axel Rudi Pell**. Na płycie dominują melodyjne, wydatnie riffowane utwory, czasem szybsze i bardziej metalowe jak //Angel Eyes//, czasem bardziej hardrockowe jak //Crossfire//. Są oczywiście ballady, takie dość "dumne": (//Touching My Soul// i //Northern Lights//). By opis był kompletny, wymienić trzeba także trochę bardziej rozbudowany utwór tytułowy i instrumentalny, pulsujący //Emotional Echoes// nieco urozmaicający repertuar. Z ocenianiem znowu jest problem, bo tradycyjnie ciśnie się na usta "to już było" i "ileż można". Ale co poradzić na to, że tej muzyki i kawałków takich jak //Ain't Gonna Win//, //Angel Eyes// czy //Ridding on an Arrow// słucha się przyjemnie? Tradycyjna receptura: rockowa energia, gitarowa wirtuozeria i bardzo chwytliwe melodie, to w muzyce pewien minimalizm. I choć muzyka **Axela Rudiego Pella** nie budzi we mnie takich emocji jak w czasach //**Masquerade Ball**// to przyzwoity poziom płyt tego artysty jest wciąż utrzymany.