//**The Crest**//, to na dobrą sprawę taki przegląd twórczości **Axela Rudiego Pella**. Słuchając kolejnych utworów, w każdym z nich mamy próbkę mocno przewidywalnego asortymentu niemieckiego artysty. Bo przecież po kolei mamy: klimatyczne intro (//Prelude of Doom//), granie: dynamicznie i melodyjnie (//Too Late//) w umiarkowanym tempie i siarczyście (//Devil Zone//), przebojowo w stylu pierwszych albumów (//Prisoner of Love//), ciężko i klimatycznie z orientalnymi akcentami z serii //Casbah// i //Black Moon Pyramid// (//Dreaming Dead//), patetycznie i balladowo (//Glory Night//), neoklasycznie i instrumentalnie (//Noblesse Oblige//). Jak łatwo zauważyć, praktycznie można pozamieniać tytuły w nawiasach i przepisać ten sam szablon przy wszystkich recenzjach płyt nagranych z Johnnym Gioelim. W międzyczasie trafia się pulsujący i przebojowy //Burning Rain//, który mi bardzo przypadł do gustu. Dla odmiany, bardzo kiepskie wrażenie zostawia po sobie //Dark Waves of the Sea//, będący drugą częścią //Oceans of Time//, który jest nużący i ożywia się jedynie wraz z wplecionym cytatem z oryginanego //Oceans of Time//. //**The Crest**// w zasadzie nie odbiega ani klimatem, ani poziomem od pozostałych płyt **Axela Rudiego Pella**. Jest to jednak album już tak bardzo przewidywalny, że nie był w stanie wywołać mojej ekscytacji. Być może jednak fan tradycyjnego hardrockowego grania, który dotąd nie miał styczności z twórczością niemieckiego gitarzysty będzie tym materiałem w pełni usatysfakcjonowany.