Już pierwsze dźwięki wprowadzają nas w doskonały humor, ot, chociażby taki jak panuje na okładce. Aż chce się wykrzykując chóralnie refren, wywiesić za oknem flagę Konfederacji, choć w dzisiejszych czasach to dość mocno niepoprawne polityczne, pozostaje zatem tylko myśleć o dolnym biegu Missisipi. Tak, duch południowoamerykańskiego rocka jakoś tym razem wyjątkowo mocno się w muzyce **The Answer** przebija, czasem w zaskakująco popowym, tudzież łagodnym, ale i niewątpliwie ładnym wydaniu (//Cigarettes & Regrets// czy //Strange Kinda' Nothning//). Aczkolwiek to mocno zróżnicowany album. Po dobrym początku napięcie nieco siada, choć udanych momentów nie brakuje: w //The Other Side// może przyciągnąć zgrabny refren, a //Last Days Of Summer// hipnotyzuje znakomitym, tłustym brzmieniem i świetną robotą zarówno sekcji, jak i gitary. Prosta rockowa zabawa powraca gdzieś w połowie wraz z banalnym, wesołkowatym //I Am What I Am//, które przyjemnie buja w stylu najlepszych kawałków **AC/DC**. Podobnie nóżka chodzi w ciekawym //Whiplash// z intrygującym wstępem i na zmianę - świdrującą i falujacą gitarą - szkoda tylko, że refren bylejaki. A takie //Gone Too Long//, to już typowe **The Answer**, chciałoby się rzec. Co świadczy o tym, że w zespół ma swój własny, rozpoznawalny styl, a nie jest tylko epigonem wielkich rockowych mistrzów z lat 70. Jeżeli czegoś w tym wszystkim brakuje, to po prostu jednoznacznego, porządnego rockowego hiciora, który pomógłby wypromować chłopaków i dał im kopa do dalszej roboty. I trochę lepszej selekcji, bo końcówka płyty delikatnie mówiąc, nie porywa... Gdzieśtam kiedyś Cormac Neeson wspomniał, że jak nie będzie spektakularnego sukcesu - odpuszczą. I cóż - niestety, ale wydaje się, że mogą o takim sukcesie zapomnieć. A mimo to trwają i nagrywają naprawdę przyjemne płyty. Co by tu nie mówić, takie zespoły stanowią sól muzyki rockowej.