Debiutancki album Vince’a Neila sprzedał się w USA w ilości zaledwie w 300 tys. egzemplarzy. O innych krajach lepiej nie wspominać. To bolesne doświadczenie, gdy ma się za sobą karierę wyściełaną platynowymi płytami. Cóż, przyszła nowa epoka, a z nią m.in. grunge i industrial. Młodzież przestała się interesować lakierem do włosów, a glam metal odszedł do lamusa. Starzy wyjadacze albo przechodzili stylistyczną metamorfozę (**Skid Row**), albo odchodzili w zapomnienie (**Cinderella**). Ex-wokalista **Motley Crue** nie złożył broni i postanowił spróbować odnaleźć się w latach 90-tych. Pod okiem dobrze znających trendy tandemu producentów The Dust Brothers (współpracowali z **Beastie Boys** i **Beckiem**), powstał album **Carved In Stone**. Według mnie tą płytą Vince Neil przytarł nosa starym kolegom. Zaproponował na niej muzykę trochę podobną do tej z albumu **Motley Crue** z 1994 roku, ale jeszcze nowocześniejszą i o niebo ciekawszą. W otwierającym //Breakin’ the Gun// słyszymy samplowaną gitarę, automat perkusyjny, skrecze i Bóg wie co jeszcze. A najlepsze, że w tym przepychu nie gubi się melodia. Podobnie jest w //One Way//. //The Crawl// brzmi bardziej standardowo, ale słychać, że to już inne podejście do grania i komponowania. Więcej kombinacji z rytmiką, riff prowadzący też raczej nie w stylu lat 80-tych. Tylko solówka oldschoolowa. Jej autorem jest Brent Woods, następca gitarowego duetu Stevens-Marshall. Jego gra jest poprawna, jednak nie tak efektowna jak w przypadku poprzedników. Może dlatego, że bardziej kładzie akcent na klimat niż szpanowanie techniką. Z drugiej strony może to wina producentów. Ich praca studyjna jest chyba zbyt słyszalna na **Carved In Stone**. Utwory robią często wrażenie jakby były polepione z kawałków. Płycie wyraźnie zabrakło naturalności. Mimo to wiele kawałków intryguje. Na przykład kapitalny //Skylar's Song// (zadedykowany własnej córeczce). Akustyczna gitara, pianino i cudowna melodia, po prostu klasyczna ballada. //One Less Mouth To Feed// także może spodobać się starym fanom. Czuć tu jeszcze klimat albumu **Exposed**. Poza tym sporo zaskakujących rzeczy. Lekko sabbathowski //Make U Feel//, mroczno- grunge’owe //Writing on the Wall// i //Find a Day//. Nie da się zaprzeczyć, ze tej muzyce tkwi potencja. Tylko niekoniecznie musi to przemawiać do estetyki fanów klasycznego hard rocka.