Trzeci i ostatni album z Lordem i Simperem w składzie nie przynosi w muzyce zespołu większych zmian i stanowi powrót do wysokiej formy z debiutu ale też czuć na nim bardziej niż na poprzednich krążkach to **Deep Purple**, które znamy dziś. Utwory brzmią drapieżniej i bardziej hardrockowo, co jest zapewne nie tylko zasługą lepszej niż dotychczas produkcji Ta płyta ma znakomity początek. //Chasing Shadows// przypomina klimatem //Listen, Learn On// z **The Book of Taliesyn** ale jest to utwór żywszy, ciekawszy i przede wszystkim znacznie lepiej brzmiący. //Blind// to chyba najlepszy z wolniejszych utworów nagranych przez zespół w latach 60-tych, a szczególny klimat nadaje mu klawesynowy motyw grany przez Lorda. Pięknie wypada też cover ballady **Donovana** //Lalena// - z motywem gitary kojarzącym się z //When a Blind Man Cries//. Szkoda tylko, że utwór obnaża wokalne słabości Evansa. Kolejne trzy utwory to już momentami hard rock jaki usłyszymy na **In Rock** - na szczególną uwagę zasługuje tu //The Painter//. Pozostanie tylko jeszcze bardziej wyostrzyć brzmienie i znaleźć bardziej odpowiedniego do tych klimatów wokalistę. Evans radzi tu sobie średnio, bo i chyba średnio taką muzykę czuję. Perłą w koronie tej płyty jest 12-minutowy, trzyczęściowy //April// - świetnie brzmiący i niezwykle ciekawy mariaż rocka z muzyką klasyczną, choć jeszcze tym razem te dwa światy wzajemnie ustępują sobie miejsca, a nie współpracują. Pierwsza część to świetny motyw grany na gitarze akustycznej, ładnie uzupełniany przez Lorda i delikatny chór gdzieś w tle. W drugiej zespół usuwa się w cień a władzę przejmuje instrumentarium klasyczne, a w trzeciej - zdecydowanie najmniej ciekawej - utwór przekształca się w dość konwencjonalne rockowe granie. Myślę, że ten album pokazuje maksimum możliwości, na jakie stać było ówczesny skład. Nadszedł czas na zmiany. I narodziny prawdziwej legendy.