Tytuł i okładka miały chyba jednoznacznie dać do zrozumienia - nie musimy już nic nikomu udowadniać, chcemy po prostu tworząc muzykę świetnie się bawić. I właśnie klimatem wszechobecnego luzu i zabawy przepełnione jest **Bananas**. Co najważniejsze - świetnie bawi się tu także słuchacz. Podobnie jak w przypadku **Purpendicular** mamy tu do czynienia z płyta bardzo równą, różnorodną i zaskakującą. O ile jednak tamta była bardziej "na poważnie", tu mamy do czynienia z graniem trochę z "przymrużeniem oka". Dominują tu klimaty boogie, w sam raz do tańczenia. Wystarczy posłuchać //Doing It Tonight// - utworu porywającego, pełnego rockowej i funkowej ikry, ale w klimacie wręcz knajpiano-plażowym. Albo równie udanego, równie przebojowego i równie tanecznego //I've Got Your Number//. Wyobrażacie sobie takie utwory nagrane z Blackmorem? Znów świetnie wypadły ballady - //Haunted// to pop rock z żeńskimi chórkami w refrenie, wykonany z wielką klasą. Prawdziwą perełką jest z kolei delikatne //Never a Word//, które sprawia wrażenie utworu instrumentalnego (tekst pojawia się w ostatniej minucie). W pełni instrumentalny jest natomiast piękny i poruszający- //Contact Lost// - hołd dla astronautów zmarłych w katastrofie promu Columbia. Oczywiście na płycie nie zabrakło także porządnego hard rocka - patrz //House of Pain// czy utwór tytułowy. Sporo świeżości przyniosła kolejna zmiana w składzie - zmęczonego i ograniczonego Purplami Jona Lorda zmienił Don Airey - efektem najbardziej klawiszowa płyta z Morsem w składzie, co chyba nie dziwi - "nowy" chciał się pokazać. **Bananas** to naprawdę znakomita płyta. Wielu fanów nie było i nie jest w stanie zaakceptować takiego wcielenia zespołu, a szkoda, bo **Deep Purple** tak naprawdę nic tu nie tracą ze swojego charakteru, a dzięki przyjętej formule grania, po ponad 30 latach na scenie potrafią nadal cieszyć się graniem. Jest rockowa iskra,energia,pasja, są znakomite organowo-gitarowe solówki, Gillan śpiewa świetnie. Czego chcieć więcej?