**Nobody's Perfect** to mieszanka występów z tras promujących albumy **Perfect Strangers** oraz **The House Of Blue Light**. Celowo użyłem słowa "mieszanka", ponieważ zestawienie utworów pozostawia wiele do życzenia. Niby wszystko jest w porządku, ale przerwy między niektórymi utworami mogą doprawadzać słuchacza do szewskiej pasji. Psuje to zdecydowanie odbiór albumu jako całości. Muzycznie na szczęście jest już o niebo lepiej. Na tym podwójnym wydawnictwie znalazło się miejsce dla kilku kompozycji ze wspomnianych wyżej albumów oraz dla starych hitów. Wszystko to nabiera jeszcze większych rumieńców z powodu świetnego wykonania, dość nowoczesnego, nie przypominającego zbytnio występów **Deep Purple** z lat 70-tych, kiedy to rozimprowizowane kompozycje ciągnęły się w nieskończoność i w większości przypadków nużyły słuchacza. Poza wszystkimi starymi kompozycjami na największą uwagę zasługują nowe w tamtych czasach kompozycje. Znakomite wykonanie //Perfect Strangers//, o wiele żywsze niż w wersji studyjnej //Dead Or Alive// czy kapitalne, zagrane z wielkim luzem a zarazem rozmachem //Knockin' At You Back Door//, poprzedzone piękną grą Lorda (m.in. fragment //Dla Elizy//). Na sam koniec otrzymujemy jeszcze //Hush// w nowej wersji, zdecydowanie lepszej niż pierwotna, jeszcze z czasów Evansa. Album godny polecenia każdemu. Przede wszystkim z powodu naprawdę świetnego wykonania każdej kompozycji, z przysłowiowym kopem, mocą i luzem zarazem. Szkoda, że taka sytuacja nie trwała zbyt długo. Jak wiadomo, jakiś czas po zakończeniu trasy promującej **The House Of Blue Light** Gillan został wyrzucony z zespołu, a jego miejsce zajął niekoniecznie pasujący do **Deep Purple** John Lynn Turner. Ale to już zupełnie inna historia...