Album jest zapisem koncertu jaki zespół dał 22 sierpnia 1992 roku podczas festiwalu Monsters Of Rock, występując jako główna gwiazda przed około 75 tysiącami fanów. Sporo spośród zgromadzonych pamiętało na pewno kapitalny występ grupy na tym samym festiwalu cztery lata wcześniej, uważany za jeden z najlepszych koncertów w historii grupy. Kilka utworów z wspomnianego występu możemy wysłuchać na albumie **BBC Archives**, wydanym jako część **Eddie's Archive Box**. **Live At Donnington** początkowo wydany był tylko w limitowanej liczbie egzemplarzy, dopiero przy okazji wydawania reeedycji wszystkich albumów w 1998 roku, zdecydowano się włączyć go do regularnej dyskografii zespołu. Czy było warto? Z punktu widzenia fana, zbieracza płyt, oczywiście tak. Z muzycznego punktu widzenia, zdecydowanie nie. Zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najgorszy album koncertowy **Iron Maiden**. Mimo wielkiego wydarzenia jakim niewątpliwie był festiwal i mimo tak dużej liczby fanów, grupie po prostu nie wyszedł ten występ. Już na początku razi brak jakiegokolwiek wstępu do koncertu. Ot, dźwięk burzy i nagle zaczyna się //Be Quick Or Be Dead//. W dalszej części, aż do końca mamy przekrój utworów z całej kariery zespołu. Co warto polecić? Na pewno kapitalną wersje //Fear Of The Dark//, ciekawie i żywiołowo wykonane //Tailgunner// czy //The Evil That Men Do//, świetne //Hallowed Be Thy Name// i //Running Free//. W tym ostatnim gościnnie wystąpił Adrian Smith, który opuścił szeregi zespołu dwa lata wcześniej. Co natomiast zdecydowanie odradzam? //Wasting Love//, w którym panowie Murray i Gers nie za bardzo są zgrani, anemiczne //Run To The Hills// czy zagrane zupełnie bez werwy //2 Minutes To Midnight//. Ogólnie koncert jest bardzo przeciętny, brzmienie słabiutkie i nie ma sensu zawracać sobie nim głowy, jeśli nie jest się prawdziwym fanem grupy. Smaczku dodaje jedynie wspomniana obecność Adriana Smitha w //Running Free// i fakt że była to ostatnia trasa koncertowa z udziałem Dickinsona przed jego odejściem z zespołu.