Rynek amerykański znacznie różni się od europejskiego. Ma swoje przyzwyczajenia i swoje spojrzenie na rockandrolla. Twórczość **Motley Crue** pasuje do niego jak ulał. Tam reaktywacja klasycznego składu okazała się wielkim wydarzeniem, popartym głośnym szumem medialnym, wyprzedaną trasą i długo oczekiwanym nowym wydawnictwem studyjnym. **Saints Of Los Angeles** jest albumem skrojonym dokładnie wedle amerykańskiego gustu i tradycji ale przy tym nie pozbawionym nowoczesnego charakteru. Tym samym chciałbym odeprzeć liczne głosy, jakoby płyta ta była powrotem do korzeni. To nieprawda. Panowie wciąż kochają klasycznego hard rocka, ale są już dawno po odwykach i dobrze wiedzą, że to rok 2008, a nie 1988. W nowych utworach znajdziemy sporo glamrockowych klimatów, ale w zasadzie na każdym kroku łączą się one ze słonecznym, kalifornijskim punk rockiem. Taka mieszanka dominuje na tym albumie (//Face Down in the Dirt//, //What's it Gonna Take//, //Just Another Psycho//, //This Ain't a Love Song//, //Goin' out Swingin//). Daje to przyjemny efekt, acz przyjemny chwilowo. Wśród tych tytułów ze świecą szukać hitów, które nie poddadzą się korozji czasu. Nie wspomnę już o konkurowaniu z dawnymi przebojami. Ale spokojnie, są na **Saints Of Los Angeles** kompozycje wybijające się ponad średni poziom płyty. Mój pierwszy typ to //Mutherfucker of the Year//, numer brzmiący zdecydowanie najnowocześniej. Słychać elektroniczne zapędy, scratche, czuć klimat z czasów **Generation Swine**, ale też trzeba szczerze przyznać - numer jest przebojowy jak diabli. Pamięta się także chwytliwą, sentymentalną balladę //The Animal in Me//. A jeśli mimo wszystko ktoś tego nie doceni, to pozostaje najmocniejsza karta w nowej talii – numer tytułowy. Rzecz porażająca, w najlepszym stylu **Motley Crue**. Groźny, drapieżny, przebojowy kawałek, który gdybym miał pokusić się o porównania, postawiłbym obok //Primal Scream//. Przebłysk dawnego geniuszu na tle niezłej, acz nieporażającej płyty.