Powiem wprost: to najlepsza kompilacja **Motley Crue**, jaką można dostać na rynku. Szczególnie wydanie dwupłytowe. Tej grupie po prostu dwa krążki się należą, tylu przebojów niejeden zespół może pozazdrościć. Ponadto, mamy tu także niespodzianki. Najważniejsze są trzy nowe numery, które miały uświetnić reaktywację klasycznego składu: Neil-Mars-Sixx-Lee. W zasadzie są to dwa nagrania, ponieważ //Street Fighting Man// to cover utworu **The Rolling Stones** (zresztą bardzo dobry). Pilotujący składankę //If I Die Tomorrow// to udany numer z fajnym, przejmującym śpiewem Vince’a Neila. Bardzo poważna, dojrzale brzmiąca kompozycja. Tylko czy takiego **Motley Crue** oczekiwaliśmy? Raczej nie. //Sick Love Song// jest bardziej radosne i dynamiczne. Bliższe starym czasom. Co jeszcze? Wykopane gdzieś z czeluści sesji nagraniowej **Shout At The Devil** nieznane dotąd nagranie //Black Widow//. Niespecjalnie udane, dziwne, jakieś niedopracowane. W całej swojej leniwej ociężałości jest zaprzeczeniem żywiołu jaki mamy na drugiej płycie zespołu. Największych fanów powinny uradować //Bitter Pill// i //Enslaved// dostępne wcześniej tylko na składance **Greatest Hits** z 1998 roku. Tylko - przypominam – są to mizerne utwory. Mają raczej wartość kolekcjonerską. Najważniejsze i tak są przeboje. Wszystko co najlepsze z lat 1981 – 2005.