Pod koszmarną okładką kryje się dziwna i trudna do ocenienia płyta. Mamy tu bowiem kilka utworów po prostu kapitalnych, gdzie zespół wznosi się na wyżyny swojego kunsztu, ale nie brakuje numerów pozbawionych wyrazu, całkowicie bezbarwnych. I tak słuchając **Dance Of Death** - a w szczególności jej drugą połowę - przechodzimy ze skrajności w skrajność - od euforii po znudzenie. Przez to wszystko całość traci na spójności i sprawia wrażenie zbioru przypadkowych piosenek, a nie pełnoprawnego albumu. Najlepsze są tutaj trzy najdłuższe utwory . Ośmiominutowy numer tytułowy to jak dla mnie oparta na starych sprawdzonych patentach nowa jakość w muzyce zespołu. Początek w walcowym tempie a'la //Blood Brothers// z Dickinsonem-bajarzem doskonale wprowadza nas w historię,po czym tempo i napięcie powoli przyspiesza aby mieć swą kulminację w czadowej jeździe bez trzymanki (świetne solówki!), świetnie oddającej szaleńczy, opętańczy charakter tańca śmierci o którym opowiada utwór. Klimatyczna, doskonale dobrana muzyka i słowa w fantastycznej interpretacji Dickinsona sprawiają, że możemy poczuć, jakbyśmy sami uczestniczyli w opowiadanej historii. Wielkie wrażenie robi także //Paschendale// - utwór o jednej z najstraszniejszych bitew I-wojny światowej. Tym razem klimat jest odpowiednio przejmujący (świetny motyw grany tappingiem) i smutny, a ostra, ciężka i bezkompromisowa muzyka podkreśla przedstawione w tekście okrucieństwo wojny. Do tego zespół momentami fantastycznie wspomaga orkiestra (ciekawe brzmienie waltorni). Hit numer trzy to wieńczący całość //The Journeyman// - pierwszy w historii zespołu utwór w całości akustyczny. Ale jaki, utwór ! Od tego refrenu na pewno niełatwo będzie się wam uwolnić. Panowie, dobrze kombinujecie ! Na pewno podobać się może także //Montsegur// (z riffem "pożyczonym" z //Fallen Angel//), ale kawałek ten został położony przez brudne, chropowate brzmienie gitar, co sprawia że ciekawe skądinąd melodie rozmywają się w dziwne plamy w tle, a całość traci swoje walory. No i //No More Lies// - rzecz typu "co z tego, że słyszeliśmy te klimaty tysiąc razy, skoro słuchamy po raz tysiąc pierwszy i nadal nam się to podoba". Jest też szybki, fajny rocker w postaci //Wildest Dreams// i przebojowy //Rainmaker//. Odbiór całości psują mi cztery pozostałe numery - po prostu totalne niewypały. Niby tylko cztery, ale czasowo to jedna trzecia płyty. Stąd taka, a nie inna ocena tej bardzo nierównej płyty, która jaka całość po prostu rozczarowuje.

Album ten poznałem dość późno. Różne czynniki złożyły się na fakt, że nie miałem okazji usłyszeć go "na czasie" i pojechałem na koncert Iron Maiden we Wrocławiu znając tylko i wyłącznie //Wildest Dreams// słyszany na koncercie w Katowicach kilka miesięcy wcześniej. Tak naprawdę nie żałuję, że tak się stało. Być może gdybym znał ten album nie zostałbym tak doszczętnie zniszczony pod sceną, kiedy rozległo się //Paschendale// a zza scenicznych "zasieków" wyskoczył Bruce, zaczynając śpiewać... Byłem zupełnie przytłoczony tym kawałkiem i zaraz po powrocie z koncertu zaopatrzyłem się w **Dance Of Death**. Zanim jendak to nastąpiło zostałem zaskoczony drugi raz, kiedy na koniec koncertu zespół wyszedł z akustykami i zagrał //The Journeyman//. I tak oto pierwsze przesłuchania **Dance Of Death** zrobiły na mnie szalenie pozytywne wrażenie. Słysząc wspomniane dwa utwory, a także efektowne zagrywki gitarowe w //Rainmaker// czy wrzask w refrenie //No More Lies//, wracała wspaniała atmosfera koncertu. Jedynie //Wildest Dreams// mnie nieco rozczarował. Niemniej jednak im dłużej wsłuchiwałem się w tę płytę, coraz mniejszą miała ona dla mnie wartość muzyczną. Szybko znudziły się przebojowe, ale pozbawione wyrazu //New Frontier// i //Gates Of Tomorrow//. //No More Lies//, choć to bardzo dobry utwór, irytuje na początku niemal powtórzeniem wstępu do //The Clansman//. //The Journeyman// obdarty z atmosfery koncertu nie brzmi już tak porywająco. Intryguje natomiast tytułowy //Dance Of Death//. Co prawda zawsze sceptycznie odnosiłem się do takich czysto brzmiących – niemal jak orkiestra smyczkowa – gitar, ale akurat tutaj zawarty został niesamowity klimat i dramaturgia. Słuchając tego utworu i porównując do na przykład //Phantom Of The Opera// można zauważyć jak bardzo zmieniło się brzmienie Maiden. Minęły trzy lata od wydania **Dance Of Death** i można już powiedzieć z czystym sumieniem, że nie jest to udana płyta.