W 1986 roku Ronnie James Dio nie mógł jeszcze wiedzieć, że skład stworzony z gitarzystą Vivanem Cambellem jest najlepszym jaki jego zespół będzie kiedykolwiek miał. Niemniej był na tyle świadomy jego atrakcyjności, aby uwiecznić jego występy na płycie koncertowej. Oficjalnie **Intermission** jest uznawane za mini-album, ale ponad półgodzinna zawartość zbliża go raczej do statusu pełnowymiarowej płyty. Zebrane na **Intermission** nagrania pochodzą z trasy promującej album **Sacred Heart**. Warto wiedzieć, że w tym samym czasie wyszły aż trzy kasety video upamiętniające tą samą trasę. Dłuższe i ze względu na imponującą stronę wizualną dużo ciekawsze. W tym kontekście to wydawnictwo traci na wartości. Być może byłoby inaczej, gdyby nagrania okazały się naprawdę porywające... ale tak nie jest. Od początku brakuje napięcia i koncertowej atmosfery. Płyta zaczyna się dziwnie gwałtownie od //King of Rock’n’Roll//, które brzmi bardziej "studyjnie" od pierwowzoru. Słabo słychać publikę (co determinuje wspomniany brak klimatu), zaś samo wykonanie jest przesadnie skrupulatne. Dalej występ nabiera trochę rumieńców (//Rainbow In The Dark, Sacred Heart//) i jest już lepiej. W końcu możemy się delektować szaloną i uwolnioną ze studyjnych ścian grą Viviana Cambella. A co on wyprawia? Magia! Na koncertach Ronniego Dio nigdy nie brakuje klasycznych nagrań z jego przeszłości. Artysta wplótł je tradycyjnie w jeden z nowszych utworów (tutaj w //Rock’n’Roll Children//). Niestety załapały się tylko //Long Live Rock’n’Roll// i //Man On The Silver Mountain// z repertuaru **Rainbow**. Ten fakt daje do myślenia. Pozwala odczuć jak wielu nagrań w tym zestawie zabrakło, na czele oczywiście z nieśmiertelnymi klasykami **Black Sabbath**. Stąd też mam potwierdzenie dla mojej teorii - EPki koncertowe nie spełniają swojej roli. Zawsze pozostawiają słuchacza w niedosycie. Nie można zapomnieć o nowym nagraniu studyjnym //Time To Burn// zrealizowanym już z nowym gitarzystą Craigiem Goldy. Pojawia się ono dokładnie w środku płyty (czemu ???) i zwyczajnie rozczarowuje. Bezbarwne i przesadnie komercyjne granie musiało długoletnim fanom napędzić stracha przed kolejnym albumem.