Scott Weinrich rozwiązał **The Obsessed** w idealnym momencie, gdy zespół był wciąż w szczytowej formie. Można było mieć o to żal, ale ten mija, gdy posłucha się **Jug Fulla Sun**. Debiutancki album **Spirit Caravan** to jedno z największych dzieł Weinricha, przewyższające prawdopodobnie wszystko co stworzyło **The Obsessed**. Dziś to już klasyka postsabbathowskiego grania. To, co mnie z początku ujęło, to brzmienie. Szorstkie i bardzo selektywne. Zupełnie inne niż w **The Obsessed**, bliższe natomiast **Saint Vitus**. Mimo to trudno pomylić te dwa zespoły. **Spirit Caravan** zapuszcza się w trochę inne rejony muzyczne. Gra muzykę bardziej dynamiczną, lżejszą, bliższą rocka. Być może stało się to pod wpływem obrastającej w siłę sceny stoner-rockowej i takich zespołów jak **Spiritual Beggars** czy **Orange Goblin**. Zdecydowanie łatwiej znaleźć konotacje między nimi a **Spirit Caravan**, niż kapelami z przeszłości Weinricha. **Jug Fulla Sun** to prawdziwa eskalacja twórczego talentu "Wino". Nie brakuje tłustych riffów i chwytliwych melodii. Jak na takie granie zaskakująco dużo się dzieje. Nigdy wcześniej Weinrich nie tworzył kompozycji tak przebojowych (//Healing Tongue, Courage//). Grając na tym poziomie 30 lat wcześniej, byliby gwiazdami hard rocka. Niestety dziś taką muzyką zachwyca się tylko garstka osób. Na **Jug Fulla Sun** znajdziemy także echa przeszłości. Potężne, doomowe dźwięki wypełniają //Melancholy Grey// i //Lost Sun Dance//. Jest także trochę punka. //Kill Ugly Naked// to numer wykopany gdzieś na strychu, pamiętający czasy **The Obsessed**. No i moje ulubione fragmenty - //Dead Love / Jug Fulla Sun// z magicznie psychodeliczną, transową pierwszą częścią oraz //No Hope Goat Farm// z kapitalnie wykorzystaną gitarą akustyczną. Świetne kompozycje i duża różnorodność materiału dają zabójczą mieszankę. Żeby rozwiać ewentualne wątpliwości na koniec dodam - genialna płyta!