Gdzieś pod koniec lat dziewięćdziesiątych, nie wiadomo dokładnie skąd wróciło zainteresowanie nurtem NWOBHM. Może to sentyment za czasami, gdy heavy metal był czysty jak łza? Kto wie... Na fali popularności odrodziło się sporo zespołów, które dawniej niedocenione, przez lata dorobiły się statusu legendy. Powrócili między innymi **Tank, Witchfynde, Tygers Of Pan Tang**. Powrócił także **Gaskin**. Zanim zabrałem się za recenzowanie tej płyty odwiedziłem stronę lidera zespołu, Paula Gaskina. Tam, na zdjęciu widnieje starszy, łysy jak kolano facet. Mimo to na albumie //Stand Or Fall// z 2000 roku wieku lidera na szczęście nie słychać. Płyta stanowi sentymentalną podróż do lat osiemdziesiątych i udane nawiązanie do dawnej stylistyki **Gaskin**. Słuchając jej naprawdę można poczuć, że czas dla zespołu stanął gdzieś w połowie lat osiemdziesiątych. Jest to solidna, bezpretensjonalna płyta. Nagrana na luzie, bez rozglądania się na panujące trendy. Niestety trochę niespójna. Trudno oprzeć się wrażeniu, że te kompozycje powstawały na przestrzeni wielu lat. Może to moja bujna wyobraźnia, ale numery takie jak //City of Lights// czy //Don’t Talk About Love// brzmią jakby były pisane kilkanaście lat wcześniej z myślą o nowym albumie (który wtedy oczywiście się nie ukazał). Z nich szczególnie bije ta wyjątkowa aura muzyki lat 80. Tylko, że tej bardziej komercyjnej, kuszącej przyjemnymi melodiami. Na **Stand Or Fall** nie zabrakło także numerów ostrzejszych, na modłę pierwszego albumu (motoryczny otwieracz //The Man Is Back// czy opatrzony pomysłowym riffem numer tytułowy). Szkoda, że takie kawałki stanowią mniejszość materiału. Mimo wspomnianej niespójności, płyty słucha się dobrze. Pomógł w tym zapewne powrót za mikrofon Paula Gaskina, a także zaangażowanie drugiego gitarzysty (w tej roli Andy Soloman). Liczę, że powrót nie skończy się na jednym albumie.