Szczerze dziwię się, że **Skid Row** potrzebowali protekcji samego Jona Bon Jovi, aby podpisać kontrakt płytowy. Taki zespół? Z takim potencjałem? No, ale czasy były ciężkie. Moda sprzyjała takiej muzyce, ale Ameryka tonęła w zalewie lepszych lub gorszych podróbek **Motle Crue, Poison** czy **Guns’n’Roses**. **Skid Row** A.D. 1989 to właśnie jedna z takich kapel. Z tych, jak to określiłem, lepszych podróbek. Ich debiutancki album przynosi dawkę muzyki bardzo przebojowej, ale jednak niezbyt oryginalnej. Głównie słychać wpływy kolegów z **Bon Jovi** (//Here I Am, Can't Stand The Heartache//) i **Cinderella** (//Big Guns//). Cieszy natomiast, że za tymi drugimi przemawia wierność tradycyjnemu instrumentarium (brak klawiszy!). **Skid Row** to także jedna z tych kapel, które były skazane na sukces. Nie dość, że niebrzydkie z nich były chłopaki, to jeszcze mieli czym się pochwalić jako artyści. Chodzi tu przede wszystkim o młodziutkiego, dysponującego wspaniałym głosem Sebastiana Bacha. Nienaganna technika wokalna i obłędna skala głosu w jednej chwili ustawiły go wśród czołówki metalowych frontmanów. Zwraca uwagę również utalentowany gitarzysta Dave ”The Snake” Sabo, chociaż ten nigdy nie stał się herosem gitary na miarę Slasha czy Richiego Sambory. Zawartość muzyczna płyty jest powalająca. Dosłownie jakbyśmy obcowali ze składanką Greatest Hits. To w moich oczach całkowicie rozgrzesza ich z muzycznej wtórności Aż nie wiadomo od czego zacząć. Może od //Youth Gone Wild// z aspiracjami na hymn młodego pokolenia? Mamy w nim świetny, chwytliwy riff i śpiewającego unisono z gitarą Bacha. Palce lizać! Podobne reakcje budzi zadziorny //Piece of Me//, opętańczy rock’n’roll //Makin’ a Mess//... i tak aż do ostatniej sekundy! W zestawie nie mogło zabraknąć oczywiście ballad. //I Remember You// i //18 and Life// są na pewno jednymi z najbardziej uroczych ballad końca lat osiemdziesiątych. One też w dużej mierze przyczyniły się do sukcesu płyty. Co było potem? Sześć milionów egzemplarzy poszło jak świeże bułeczki.