Zadziwiające jest to, że po tak marnej płycie jak **Thickskin** udało się **Skid Row** podpisać kontrakt z, bądź co bądź, sporą wytwórnią SPV. Może przekonali ich demówką nowej płyty? W to jestem skłonny uwierzyć. Kolejny album z Johnnym Solingerem to dużo ciekawsza, lepiej przemyślana i bardziej apetyczna rzecz od **Thickskin**. W przypadku //Revolutions Per Minute// było już wiadomo, czego wszyscy chcą. Ściągnięto producenta Michaela Wagenera (ojca sukcesu **Slave To The Grand**) i przygotowano materiał w starym, dobrym stylu. To, co powstało można określić mianem wypadkowej dwóch pierwszych płyt **Skid Row**. Mięsistego brzmienia ”dwójki” i melodyjnej lekkości debiutu. Złośliwcy mogą się przyczepić, że Solinger w tych nagraniach tylko odtwarza manierę Bacha, ale przynajmniej dobrze się go słucha i wcale nie brzmi tak pretensjonalnie jakbyśmy się spodziewali. Zebrane tu utwory to już trudniejsza kwestia. Nadal nie są to rzeczy na miarę żelaznego repertuaru **Skid Row**, ale i też ujmy nie przynoszą. Takie //Another Dick in the System// czy //Shut Up Baby I Love You// to uczciwe granie oparte na solidnych, hard rockowych podstawach. Najlepszy przykład to otwieracz //Disease//. Zamiast kwiatków w postaci popowych gniotów z poprzedniej płyty tutaj dostajemy… totalne dziwactwa. //You Lie// to jakieś głupawe , akustyczne country. //When God Can't Wait// podobnie. Tyle, że w ostrzejszym wydaniu (czy komuś jeszcze ten kawałek kojarzy się z twórczością **Slade**?). Co dalej? Już chyba obowiązkowa, punk rockowa jazda w //White Thrash//. Żeby było zabawnie **Skid Row** brzmi w nim jak... **Motley Crue**. Powyższe numery miały z pewnością uatrakcyjnić płytę, a stało się dokładnie na odwrót. Denerwują i rozbijają na części. Nic tylko zaprogramować odtwarzacz z ominięciem ich. Wtedy dostajemy całkiem niezły album w stylu **Skid Row**. Nie tak dobry jak kiedyś, ale przynajmniej część starych fanów powinna być uradowana.