Wiadomo jak to jest z drugim albumem. Szczególny problem mają Ci, którzy debiutem podbili świat i wobec których stawia się wysokie wymagania. A tak właśnie było z **The Darkness**. A przecież już na starcie mieli o jeden poważny atut mniej - element zaskoczenia. Przygotowano się solidnie. Do czuwania nad całością zatrudniono Roya Thomasa Bakera. Wybór o tyle zadziwiający (facet miał już bogatą karierę producencką, kiedy Hawkinsów nie było jeszcze na świecie), co najwyraźniej mocno przemyślany (wszak to on produkował płyty **Queen** w latach 70-tych). Pewne zmiany słychać już w rozpoczynającym całość, skądinąd singlowym i tytułowym //One Way Ticket//, a konkretniej w falsecie Hawkinsa, który wydaje się jakiś taki bardziej utemperowany i, hmm, dojrzały. Do tego to gitarowe solo - wcześniej takich brzmieniowych kombinacji nie słyszeliśmy. Sam utwór doskonale wprowadza w całość i jest niewątpliwie udany, choć może za bardzo zrobiony pod hitowe //I Believe in a Thing Called Love//, do którego mu jednak daleko. Z każdym kolejnym utworem okazuje się, że **One Way Ticket To Hell...** generalnie stanowi stylistyczną kontynuuację debiutu, ale jednak zmian jest sporo. Brzmienie nie jest już tak szorstkie, luzacko hardrockowe jak na poprzednim albumie, a bardziej wypolerowane. W gitarowych solówkach pojawiło się sporo efektów, wzbogaciły się aranżacje - gdzieniegdzie słychać klawisze (//Knockers//), pojawiły się smyczki (//Seemed Like a Good Idea at the Time// czy //Girlfriend//). Ale przede wszystkim sporo zmieniło się w wokalach - na co pewnie największy wpływ miał producent albumu. W wielu utworach słyszymy wielogłosy a'la **Queen** (//Seemed Like a Good Idea at the Time//,//Is It Just Me//,//Girlfriend//,//English Country Garden//), słysząc wstęp do szalonego //Hazel Eyes// zastanawiamy się czy nie gra go Brian May, a wieńczące całość operowe //Blind Man// brzmi wręcz jak zaginiony numeru kapeli Freddiego Mercury'ego z czasów **A Night At The Opera**. Niestety - naśladowanie **Queen** na dobre zespołowi nie wychodzi. Słuchając tych utworów ma się wrażenie, że po prostu przedobrzono. Że w ramach jednego utworu przesadzono z kombinacjami z głosem i aranżacjami. W efekcie pozostaje niedosyt. Nieprzypadkowo najlepiej na płycie wypadają proste rockowe utwory w starym stylu. Ballada //Dinner Lady Arms// jest po prostu urocza, ciężko nie dać się poddać urokowi nostalgicznej melodii i świetnemu wokalowi Hawkinsa. A obok tytułowego utworu trzeba jeszcze wyróżnić mroczne, hard-rockowe, traktujące o... łysieniu //Bald// i po prostu szaleńcze //Hazel Eyes//. Na minus trzeba zapisać też mniejszą pomysłowość. Nie zabrakło utworów ze sztampowymi riffami, brzmiących jak odrzuty z **Permission To Land** (//Knockers//, //Is It Just Me//). Nie jest to też płyta tak przebojowa. Niby refreny stworzone według tego samego wzoru, a jednak... te nie chwytają. Generalnie - to płyta udana, ale nie tak udana jak poprzedniczka. Nie dziwi więc, że nie odniosła takich sukcesów. Wielka szkoda, że wszystko wskazuje na to, że było to pożegnalne dzieło zespołu.