Na **Fabulous Disaster** dokonało się coś, co wcześniej wydawało się mało możliwe. **Exodus** zaczął grać bardziej przebojowo. Zostało to oczywiście okupione pewnym kompromisem artystycznym, ale nie zmienia faktu, że **Fabulous Disaster** do dziś pozostaje jedną z najciekawszych płyt w dorobku tej kalifornijskiej grupy. Aby fani nie doznali zbytniego szoku, wszelkie nowinki są stopniowo dawkowane. Otwierający //The Last Act of Defiance//, numer tytułowy i //The Toxic Waltz// to jeszcze jazda w starym stylu. Cięte riffy, zabójcze tempo i.. świetne, naprawdę świetne, chwytliwe refreny. Traf chciał, że największą sławą okrył się //The Toxic Waltz//, który stał się obowiązkową pozycją każdego koncertu. //Low Rider// to przeróbka utworu funkowej formacji **War**. Mimo starań zespołu, trudno nie doznać szoku. Numer jest mocny, ale bardziej rockowy i zdecydowanie z przymrużeniem oka. Trochę rozbija klimat płyty. Druga połowa lat osiemdziesiątych to eskalacja zjawiska okrzykniętego cross-over, czyli ekstremalnej mieszanki thrashu, punka i hardcore'u. Zdecydowanie w tym kierunku podążają //Cajun Hell//, //Verbal Razors// i //Like Father, Like Sun//. Z jednej strony tradycyjny dla zespołu ciężar, z drugiej jeszcze więcej melodii i wyczuwalny groove. Można wychwycić tu echa twórczości **Suicidal Tendencies** czy **Cro-Mags**. Efekt jest powalający. Niestety na **Fabulous Disater** znów znajdziemy kilka mniej ciekawych numerów - //Corruption, Open Season// i //Overdose//. Ostatni to cover z repertuaru **AC/DC**. Klasyka, ale jednak odegrana zachowawczo, bez polotu. Przy ocenie tej płyty mam dylemat. To, co się dzieje tak do momentu //Like Father, Like Sun// jest totalnie powalające. W końcówce natomiast wyraźnie chłopaki spuszczają z tonu i robi się nieco nudno. Zawsze jednak chętnie wracam do tej płyty. Serce podpowiada... (spójrz na moja ocenę).