Do trzech razy sztuka? Zapomnijcie. Trzeci album od czasu powrotu na scenę i po raz trzeci słuchacz jest rozdeptany jak robak. Oto kolejna niesamowita dawka brutalnego thrashu z Bay Area. Tempo pracy jakie narzucił sobie **Exodus** jest ryzykowne. Osobiście to odczułem. Mimo, że od pierwszego przesłuchania nie miałem wątpliwości, że album jest udany, to w pełni doceniłem go wiele miesięcy później. Dał znać o sobie lekki przesyt ich muzyką. **The Atrocity Exhibition... Exhibit A** jest dziełem w dobrze znanym już stylu, ale zawierający pewne nowe elementy. Na początek intro //Call of Arms// przypominające styl **Iron Maiden**. Jeśli ktoś nie czuje tego klimatu to informuję, że już //Riot Act// rozwiewa wątpliwości. Kawałek jest soczyście thrashowy. Problem w tym, że brzmi wtórnie i niezbyt atrakcyjnie. Irytuje szczególnie główny riff, który powtarza się do znudzenia. Mnie serce zaczyna szybciej bić przy //Funeral Hymn//. To już przeszło osiem minut wściekłego grania najwyższych lotów. Długość utworów to jedna z tych rzeczy na którą szybko zwraca się uwagę. Tym razem Gary Holt z zespołem postanowili nadać muzyce bardziej złożony wymiar. Zabieg ciekawy, ale czasem męczący (//Bedlam 1-2-3//). Na szczęście najdłuższy na płycie utwór (tytułowy - ponad 10 minut) wykorzystuje swój czas w stu procentach. Jedną z najciekawszych propozycji albumu jest //Children of a Worthless God//. Kapitalny, klimatyczny wstęp przechodzi tutaj w opętańczą galopadę z wrzaskliwym Dukesem na przedzie. Niby typowy **Exodus**. Zaskakuje dopiero refren, gdzie po raz pierwszy i jedyny mamy okazję posłuchać jak Rob Dukes śpiewa. Efekt? Brzmi to trochę jak **Mastodon**. Brzmi to GENIALNIE! Ubolewam, że odważniej z tego patentu nie skorzystali. Trzeba wprost powiedzieć. Riffy i pomysły na utwory wciąż masowo wysypują się z rękawów Holta (w jednym by się nie pomieściły, hehe), ale progres muzyczny zespołu jest zbyt powolny, aby słuchaniu tej płyty towarzyszyły podobne emocje jak przy wcześniejszych albumach. **The Atrocity Exhibition... Exhibit A** to dzieło bardzo interesujące, acz trochę ustępujące dwóm poprzednim.