Traf chciał, że dwa największe heavymetalowe zespoły świata w podobnym czasie pożegnały się ze swoimi wokalistami. Konkurenci z **Iron Maiden** trafili nienajlepiej. Blaze Bailey sprawdził się w studyjnych warunkach, ale na koncertach poległ z kretesem. Zupełnie nie radził sobie ze starym utworami. Co innego Tim Owens. Zachwycał wszystkich - tu i tam. Nic dziwnego, że po zaledwie jednej wspólnej płycie, **Judas Priest** koniecznie chcieli pochwalić się nowym nabytkiem. Przecież przy okazji mogli także przytrzeć nosa Robowi Halfordowi i pokazać mu, że nie jest on niezastąpiony. **98 Live Meltdown** doskonale pokazuje, że **Judas Priest** na żywo bez oryginalnego wokalisty to wciąż bezwzględna, perfekcyjna maszyna odporna na rdzę. W nowej, potężnej oprawie brzmią wciąż porywająco. Siłą rzeczy uwagę na sobie skupia nowy wokalista. Podejrzewam, że w czasie, gdy ten materiał ukazywał się, nie tylko ja zamierzałem wyliczać wokalne wpadki Rippera. To znaczy miałem zamiar wyliczać, bo w końcu nie ma ich zbyt dużo. Owens kapitalnie poradził sobie ze starymi numerami (procentuje wieloletnie studiowanie judasowej klasyki) i równie dobrze jak w studio wykonuje nowe kompozycje. Bez wątpienia zdołał zaszczepić młodzieńczy entuzjazm do niemłodej muzyki **Priest**. Koncerty dobitnie to pokazały. Tylko posłuchajmy jak porywa tłum w //The Green Manalishi//, z jakim zaangażowaniem wykonuje "swój" //The Ripper//. Facet po prostu rządzi, ale wykonanie //Painkiller// przypomina, że tytuł "Metal God" może dzierżyć tylko jeden człowiek. Ciekawe wydawnictwo. Pełne dwie płyty z najlepszym repertuarem. Z **Jugulator** wybrano pięć prawdopodobnie najlepszych fragmentów. Reszta jest oczywista, bo **Judas Priest** ery Halforda był przecież bezbłędny. Zatem szykujcie się na dwugodzinną, heavymetalową ucztę. Dobrze, że **98 Live Meltdown** pojawiło się na rynku. Na pewno solidnie podbudowało pozycję Tima "Rippera" Owensa w oczach fanów.

**The Best Of Judas Priest: Living After Midnight** to składanka zawierająca najlepsze utwory zespołu z okresu do 1990 roku, z pominięciem czterech pierwszych albumów. Sporo utworów przedstawionych zostało w wersjach koncertowych, znanych z **Unleashed In The East** i z **Priest... Live!**.