Trudno przejść do słuchania płyty nie zawiesiwszy na chwilę oka na jej okładce. Erotyczna wymowa koperty **Lovehunter** w dzisiejszych czasach z pewnością wrażenia na nikim nie robi, niemniej sam wizerunek nagiej kobiety dosiadającej węża (pomysł trochę zaczerpnięty z **Sarabande** **Jona Lorda**) od razu daje do zrozumienia jaki jest charakter muzyki **Whitesnake** i co jest głównym tematem tekstów na płycie. W 1979 zaczynał się złoty czas dla heavy metalu, jednak choć **Whitesnake** kojarzeni byli z ciężkim graniem, to w ich brzmieniu mocno czuć lata 70-te i rockowe-bluesowe korzenie. Riffy nie są tak uwydatnione jak to było w przypadku ówczesnych "topowych" zespołów, instrumenty robią dużo przestrzeni Coverdale'owi (w końcu wiadomo, kto jest liderem w zespole). Wszystko brzmi dość gładko i selektywnie (czuwał nad tym przecież sam Martin Birch). **Lovehunter** to porcja ognistych, rockowych przebojów, takich jak //Long Way From Home//, //Medicine Man//, skoczny //Rock'n'roll Women//, zawadiacki //Love Hunter// i przede wszystkim Walking in the Shadow of the Blues ze żwawym rytmem, świetnym klawiszowo-gitarowym akompaniamentem i doskonałą melodią. W końcu jest to przebój na miarę zespołu takiego jak **Whitesnake**. Nie obyło się oczywiście bez spokojnych numerów, jak nastrojowy, klimatyczny //Help Me Thro' the Day// z uroczystym Coverdalem na pierwszym planie i wieńcząca album, króciutka, delikatna balladka //We Wish You Well//. Nie brak na płycie też klawiszowo-gitarowych pojedynków spod znaku **Deep Purple** (jak choćby w dynamicznym //Mean Bussiness//). Podobnie jak na **Trouble** w jednym utworze Coverdale dał możliwość zaprezentowania wokalnych umiejętności Berniemu Marsdenowi (w całkiem niezłym zresztą //Outlaw//). Na albumie praktycznie nie ma słabego utworu, a płyta jako całość smakuje naprawdę dobrze. Duży plus dla **Whitesnake**.