Jeśli słuchając **Slide It It** można mieć wątpliwości co do kierunku zmian w **Whitesnake** to w przypadku albumu **1987** takich wątpliwości być nie może, jest to to wielki krok zespołu Davida Coverdale'a na muzyczne szczyty. Dynamiczne rytmy, ostre jak brzytwa brzmienie gitar, przeszywający, mocny głos lidera grupy... tego w **Whitesnake** jeszcze nie było. Do tego dochodzą bardzo udane kompozycje i mamy najlepszy album, jaki wydał ten zespół. Zaraz na początek otrzymujemy prawdziwą muzyczną ucztę w postaci //Still of the Night//. Jest to mocno kojarzący się z **Led Zeppelin** utwór z kapitalną dawką ekspresji i charakterystycznym, klimatycznym wyciszeniem w środku. Nokaut? Ale to przecież nie koniec. Kapitalnie, dynamicznie, a do tego przebojowo wypada //Bad Boys// (doskonała praca gitar), fajnie galopuje //You're Gonna Break my Heart Again// (coś się te tytuły w twórczości **Whitesnake** prawie, że powtarzają). Doskonałe wrażenie robi nowa, bujająca wersja //Crying in the Rain// pełna ekspresji, dramaturgii, potęgowanej przez złowieszcze brzmienie gitar (te flażolety!). Bardziej heavymetalowo brzmi też megahit grupy //Here I Go Again//, który jednak trochę zajechany został poprzez popularyzację amerykańskiej, radiowej, zmiękczonej klawiszami wersji (no i dodajmy, że utwór ten był pierwszym singlem **Mandaryny** (sic!)). Nie może to jednak zmienić faktu, że to udany, przebojowy numer. Czy to nowy, czy to stary **Whitesnake**, porządek musi być - i oprócz sporej dawki pieprzu musi być i cukier. Mamy więc nastrojowe //Is This Love// czy też //Looking For Love// (no, w tym drugim przypadku już może przesłodzili). Są także bardziej żwawe przeboje jak //Give Me All Your Love//, //Children of the Night//, //Straight for the Heart// czy //Don't Turn Away// i nic dziwnego, że ten album sprzedał się tak dobrze. Jest niesamowita przebojowość, doskonała produkcja, bije jednak komercją. Ale gdybyż wszelka komercyjna muzyka wyglądała właśnie tak, słuchałbym jej całymi dniami.