**IRA** działa doprawdy dziwnie. Krok do przodu, a potem dwa kroki w tył. **Ogień** wydawał się być znakiem, że zespół chce wrócić do tego, co robił najlepiej - grania energetycznego hard rocka. Tym większym zaskoczeniem jest **Londyn 08:15**. Ta płyta to mieszanka najbardziej łagodnego oblicza **IRY** i popowych brzmień solowych albumów Artura Gadowskiego. Nawet jak już próbują zagrać mocniej (//Gdyby tak//, //Głaz//), nie ma w tym należytej energii, a łagodne ścieżki wokalne mocno ciążą w stronę popu. Z kolei //Nie pytaj// aż się prosi o porządny, rockowy podkład, jednak zespół gra tak, żeby nie urazić co bardziej wrażliwych słuchaczy komercyjnych rozgłośni. Apogeum jest singlowe //Trochę wolniej//, zrównujące **IRĘ** z dokonaniami **Feel** czy **Dody**. Irytują rozmyte gitary, znane z płyt Gadowskiego. On sam stracił kompletnie rockowy pazur, bardzo złagodniał. Zbyt często korzysta z niskiego, wygładzonego śpiewu, a kiedy już podnosi głos, robi to zachowawczo i bez werwy. Szkoda, bo niektóre kompozycje dałoby się uratować. Wymienione wyżej //Gdyby tak// i //Nie pytaj//, zagrane w inny sposób wypadłyby dużo lepiej. Są tu też inne niezłe propozycje, jak przede wszystkim utwór tytułowy. Mimo ogranego już tematu emigracji, kompozycja nieźle oddaje klimat i emocje, o których mówi. Nie udały się za to tym razem ballady. //Czy nie ma już nic// to ładna, ale niestety strasznie przesłodzona melodia. I to tyle. Nie wyszła im ta płyta. Poza dojrzałych, ugrzecznionych rockmanów wyraźnie im nie służy, a nawet sprawia nieco karykaturalne wrażenie. Gdyby nie koncerty, które wciąż tętnią życiem, pomyślałbym po prostu, że **IRA** się wypaliła. A i tak mam poważne wątpliwości, czy z takim podejściem nagrają jeszcze naprawdę dobry materiał.