Wciąż daleko do poziomu choćby **Ognia**, ale już lepiej, niż na poprzedniej płycie. **IRA** ad 2009 stara się znów pogodzić dwa światy - łagodnego rocka i mocniejszego uderzenia. Niby podobne założenie towarzyszyło płycie **Londyn 8:15**, ale teraz wyszło znacznie lepiej. Otwierające album //Z dnia na dzień// to niezłe zaskoczenie. Przetworzona gitara szybko przechodzi w konkretny czad z hałaśliwym riffem i podwójną stopą perkusji. Powróciło potężne brzmienie znane z **Ognia** (bo i powrócił producent), a wraz z nim nadzieja, że **IRA** ma jeszcze coś do powiedzenia. Utwór faktycznie jest świetny, energetyczny, z fragmentami niemal metalowymi. Świetne otwarcie, jednak niekoniecznie reprezentacyjne dla reszty płyty. Wręcz przeciwnie. W dalszej części albumu balansujemy pomiędzy ładnymi, przebojowymi melodiami, a rockowym czadem. Następny w kolejce //Mój Bóg// nie spuszcza z tonu - najpierw spokojna, chwytliwa zwrotka, a potem pokaz mocy w refrenie, trochę jak w pamiętnym //Ikarze//. Podobnie prezentuje się //Spróbuj// z fajnymi, ciężkimi wejściami gitar w zwrotkach. Nadal jest to jednak przebojowy rock, którym nie pogardzą rozgłośnie radiowe. Szczególnie, kiedy środek ciężkości przesuwa się bardziej w kierunku muzyki z poprzedniej płyty, jak w singlowym //To, co na zawsze//. Mamy tu jednak ciekawą melodię i porywający refren, co pozwala ocenić ten utwór znacznie wyżej, niż choćby mdłe //Trochę wolniej// z poprzedniego albumu. Utworów w tym stylu jest tu zresztą kilka, raz z większym rockowym charakterem (//Dlaczego nic//, //Apetyt//, //Żyję//), a raz mniejszym (//Szczęście//, //Druga miłość//). Znalazło się też miejsce dla znanej z eliminacji do Eurowizji kompozycji //Dobry czas//. Została ona jednak podana inaczej, znacznie bardziej rockowo, niż popowo - elektroniczna pierwsza wersja zdecydowanie zyskała. Czyli jak się chce, to można. Perełką na **9** jest dla mnie utwór //Nie daj mi odejść//. Jakoś ostatnio nie wychodziły temu zespołowi ballady, teraz jednak stanęli na wysokości zadania. Niby nie różni się to znacząco od propozycji z kilku poprzednich płyt, ale tym razem udało się ułożyć melodię, która za nic nie chce opuścić głowy, a podniosły refren przywodzi na myśl świetne ballady z lat 90-tych. Brakuje tylko odważniejszej, mocniejszej gry gitar i dłuższej solówki. Ale i tak jest dobrze. Po bardzo rozczarowującym //Londynie//, **IRA** zdołała się obronić kolejnym, znacznie bardziej udanym albumem. Udowadnia, że koncepcja grania "dojrzałego rocka" może jednak mieć sens.