Drugi album koncertowy zespołu. Skromniejszy, bo jednopłytowy. Dokumentacja ostatniej trasy zespołu. Tym razem **Dire Straits** stawiają na hity. Nie jest to, jak zazwyczaj u nich, długi, klimatyczny koncert z umiejętnie budowanym napięciem, tylko swobodnie dobrany zestaw utworów, z naciskiem na dwa ostatnie albumy. Starsze są tylko //Romeo & Juliet// i //Private Investigations//, więc zabrakło miejsca choćby dla legendarnego //Sultans of Swing//. Łatwo to jednak zrozumieć - chodziło o to, żeby nie dublować materiału, który znalazł się wcześniej na //Alchemy//. Stąd powtórzone //Romeo and Juliet// jest tu zagrane inaczej, w dziesięciu minutach utworu zmieściło się choćby nowe, klimatyczne intro. Podobnie wydłużone zostało też //Calling Elvis//, jednak reszta utworów to już głównie konkrety. Zwarty charakter oryginałów niejako determinuje ich kształt w wersjach na żywo - szkielet kompozycji pozostaje nietknięty, dodane są tylko smaczki, w rodzaju zmienionych wstępów czy rozwiniętych partii solowych. Jak zwykle w tym zespole, zachwyca instrumentalna wirtuozeria, wykonawcza perfekcja z jednoczesnym swobodnym podejściem do tematu. Świetnie się tego słucha, bo kompozycje i wykonanie są najwyższej klasy. Jednak do unikalnego klimatu **Alchemy** sporo zabrakło. I trudno uciec od myśli, że zespół faktycznie utknął w martwym punkcie, wyczerpał formułę. **On The Night** pomaga zrozumieć, dlaczego Knopfler postanowił pójść własną drogą i na razie konsekwentnie się tego trzyma.