Po mocno nieudanej (chociaż medialnie nieźle przyjętej) pierwszej płycie solowej, Artur postanowił przegrupować szeregi i nagrać drugi krążek. Założenia były ambitne - zagraniczni współpracownicy, szwedzcy specjaliści od przebojowego pop rocka w stylu **Roxette** wydawali się idealni do kierunku, jaki wokalista obrał dla swojego repertuaru. Jak wyszło? Nieco lepiej niż poprzednio, ale wciąż najwyżej średnio. Czuć w tym repertuarze rękę fachowca. Nadal są to głównie średnie tempa i łagodne gitarowe podkłady, ale jakoś bardziej sensownie napisane. Podkłady grane "w punkt" (//Na pulsie//, //Zapalniczka//) cieszą trochę bardziej rockowe ucho. Są i bardziej chwytliwe refreny, jak choćby w //Zaskocz mnie// czy //Moich prawdach//. Nie są to może materiały na wielkie przeboje, ale słuchane w niewielkich dawkach robią raczej pozytywne wrażenie i zarażają pozytywnym, pogodnym klimatem. Podobnie jak pierwsza płyta, także **G.A.D.** ma swoje dwa szczególnie wyróżniające się utwory. Pierwszy singiel, //Stoisz obok mnie// faktycznie ma w sobie coś z **Roxette** - wreszcie wyrazista melodia z efektownym refrenem i elegancki, stonowany gitarowy podkład. Jednak najlepsze, co ten album ma do zaoferowania, to //Inny wymiar// - paradoksalnie jedyny utwór, który narodził się z pomysłu samego Gadowskiego. Najmocniejszy, najbardziej rockowy podkład i refren wprost stworzony do koncertowego śpiewania sprawiają, że ta kompozycja z powodzeniem mogłaby znaleźć się na płycie reaktywowanej **IRY** - i faktycznie bywa dość często grana na jej koncertach w solidnej, ciężkiej wersji. Przyzwoita, całkiem przyjemna płyta. W przeciwieństwie do nudnego i bezbarwnego solowego debiutu, **G.A.D.** ma do zaoferowania kilka niezłych utworów. Nadal jednak znacznie poniżej możliwości Artura Gadowskiego. Mam nadzieję, że na tym jego solowa kariera się zakończy, bo z macierzystym zespołem idzie mu znacznie lepiej.