Dostępny za darmo w formie cyfrowej bootleg należy traktować jako prezent dla fanów, a nie pełnoprawne wydawnictwo grupy. Album prezentuje zespół z czasów, gdy na gitarze obok Mike Chlasciaka grał już Roy Z. Zespół gra dosyć ciężko i agresywnie, prezentując wciąż wysoką formę. Aczkolwiek trochę zgrzytów wzbudza forma wokalna Halforda, co można usłyszeć chociażby w //Painkiller//, gdzie partie wokalne są zdecydowanie przerysowane i dość nieprzyjemne w odbiorze. Podobnie jest zresztą z wysokimi partiami w //Resurrection// czy //Riding on the Wind//, słabiutko wypada też na przykład refren z //One Will//. Reszta praktycznie bez zarzutów, podobać się mogą zarówno utwory z dwóch pierwszych płyt grupy, jak i judasowe klasyki - //Jawbreaker// czy //The Hellion/Electric Eye//. Wyraźnie słychać jednak, że mamy do czynienia z bootlegiem. Ciężko mówić o jakiejś dramaturgii czy większych emocjach podczas słuchania. Po prostu, niezły koncert.