**Live Insurrection** odsłona druga. To bowiem dwupłytowy dokument z trasy promującej **Crucible**, występ z czerwca 2003 roku z Aneheim, wydany jednak dopiero siedem lat po jego nagraniu. Zespół **Halforda** prezentuje się tu w zmienionym składzie z Royem Z na gitarze i Mike'm Davisem na basie. Różnice słychać przede wszystkim w znacznie większym ciężarze i mocy, mniej tu lekkości, melodyjności znanej z **Live Insurrection**, inna jest też produkcja. Wyraźnie moc i ciężar **Crucible** został przeniesiony na koncert. Trochę słabsza też forma wokalna Halforda (//Painkiller//, zresztą wystarczy porównać //Resurrection// z wersją z **Live Insurrection**). Muzyki mamy ponad półtorej godziny. Ponad półtorej godziny naprawdę ostrego, intensywnego czadu, bez chwili wytchnienia. Obok numerów z dwóch pierwszych płyt, Halford znów sięgnął do prehistorii, dzięki czemu mamy szansę usłyszeć //Never Satisfied// z **Rocka Rolli** czy //White Heat, Red Hot// ze **Stained Class**. Drugi krążek wypełniają z kolei same numery **Judas Priest** (w sumie jest ich tu aż jedenaście) oraz cztery utwory z **Crucible** wykonane w Japonii. Panowie gitarzyści momentami jednak trochę przesadzili z ciężarem, przez co niektóre kompozycje z repertuaru **Judas Priest** sporo tracą (//White Heat, Red Hot//, //Breaking the Law//, //Never Satisfied//, //Diamonds and Rust//) - gdzieś znika ich melodyjność, a dominuje ołowiany ciężar. Choć trzeba przyznać takie podejście gdzieniegdzie (//Rapid Fire//) się sprawdziło. Niemniej jednak przez takie właśnie brzmienie i zestaw utworów całość jest dość jednostajna i momentami męcząca, mimo że zespół jest naprawdę w dobrej formie. W efekcie - słucha się tego dosyć ciężko, choć zestaw i wykonanie bardzo dobre. Zdecydowanie wolę jednak **Live Insurrection**.