//**Diamond Dave**// można traktować jako swoiste post scriptum do solowej dyskografii Davida Lee Rotha. Kilkanaście miesięcy później David ponownie zasilił szeregi **Van Halen**, więc raczej nie należy spodziewać się kolejnej regularnej płyty. Bo //**Diamond Dave**// to nie jest normalne wydawnictwo. To po prostu zbiór przeróbek. No, z kilkoma niespodziankami. Najważniejsza z nich to //Thug Pop//, kawałek napisany i nagrany z gitarzystą Johnem Lowery (grał na albumie //**DLR Band**//). Całkiem sympatyczne granie, w którym jest miejsce na dobrą melodię, fajne gitary (czy tylko ja słyszę w nich echo //Tramped Underfood// **Zeppelinów**?) i zaraźliwe, funkowy puls. Z autorskich rzeczy jest jeszcze //Medicine Man//, harmonijkowy blues w stylu retro i //Act One//, w sumie raczej wygłup studyjny (czytaj: nic ciekawego). Cała reszta to już porcja cudzych, nie zawsze celnie wybranych kawałków. Najbardziej rozczarowują te z założenia najbardziej intrygujące bo najlepiej znane rockowemu słuchaczowi - //Tomorrow Never Knows// **The Beatles** i //If 6 Was 9// **The Jimi Hendrix Experience**. W pierwszym nie udało się odtworzyć magicznej psychodelii, w drugim nie zaskoczył nowy, swingujący aranż. Z rockowej klasyki wypaliło tylko //Soul Kitchen// **The Doors**. Roth udanie pogodził pierwowzór ze swoim firmowym szaleństwem. Co jeszcze jest moim zdaniem godne uwagi? Na pewno zamykający //Bad Habits// **Billy'ego Fielda** - ze swoim klimatem i aranżacją spokojnie mógłby wejść na EPkę **Crazy From The Heat** i na pewno... pierwsza połowa płyty (czyli dopóki nie zaczynają się wspomniane rockowe przeróbki). Nie ma tutaj może rzeczy powalających, ale miło się tych nagrań słucha. Inaczej niż autorskiej twórczości Rotha, jednak warto zauważyć, że nagrania cechuje podobny luz. //**Diamond Dave**// to wydawnictwo zaledwie poprawne. Z pewnością najmniej ciekawe w dorobku wokalisty. Badacze dyskografii Davida Lee Rotha mogą spokojnie zostawić sobie ten kąsek na koniec.