Karierę każdego artysty można rozpatrywać pod dwoma względami – artystycznym i komercyjnym. Artystycznie Roth pozostał bezbłędny... W mojej opinii nigdy nie nagrał słabej płyty. Ba! Większość porównywalna jest z najlepszymi płytami **Van Halen**. U boku zawsze miał wyśmienitych muzyków, a kolejne albumy uginały się pod ilością potencjalnych przebojów. Dziś facet ma być z czego dumnym. Niestety w wymiarze komercyjnym było gorzej. Wraz z końcem złotej ery amerykańskiego hard rocka (początek lat 90.), pozycja Rotha załamała się, a jego muzyka przestała interesować tłumy. Powodów można doszukiwać się w kiczowatym wizerunku oraz bardzo konsekwentnej i lojalnej miłości do hard rocka lat 80. czyli de facto muzycznej stagnacji. Dzięki temu jednak kompilacja **The Best** brzmi spójnie i dobrze się jej słucha. Mamy tutaj aż dwadzieścia kompozycji, w tym wszystkie przeboje, które udało się artyście stworzyć (między innymi //Yankee Rose//, //Just Like Paradise//, //California Girls//). Większość nagrań w zestawie pochodzi z lat 80., a więc okresu bardzo owocnej spółki kompozytorskiej ze Stevem Vaiem (//Shy Boy//, //Big Trouble//, //Stand Up//). Po macoszemu potraktowano najodważniejszy album wokalisty //**Your Filthy Little Mouth**//, a wśród utworów z niego wybranych tylko //Land's Edge// oddaje jej klimat i pokazuje ówczesne, bardzo ciekawe oblicze tego artysty. Ale jak wspomniałem - postawiono przede wszystkim na stylistyczna spójność, utwory cieszące się największą popularnością i pokazując zespół Rotha jako twórców wesołego, niefrasobliwego hard rocka. Najwierniejsi fani muszą sięgnąć po album ze względu na nowy utwór //Don't Piss Me Off//. Niestety bardziej ze względów formalnych, bo to szalone boogie na pewno nie ma tyle wdzięku ile by się chciało. Poza tym brzmi jak kolejna przeróbka z zamierzchłych czasów, a nie autorska kompozycja. A propos. Pod //Don't Piss Me Off// podpisało się kilku muzyków z zespołu Rotha, a wśród nich nie ma najważniejszego nazwiska. Dlaczego? Nie mam pojęcia.