O ile //**Malice In Wonderland**// było krokiem ku łagodniejszym brzmieniom, które chyba w tym czasie bardziej leżały zespołowi, to wydany rok później **The Fool Circle** wydaje się być takim trochę niezdecydowanym pół-krokiem w tył. Szkoci (już bez Zala Cleminsona) próbują jakby pozostać w softrockowej estetyce, starając się przemycić jednak do niej więcej swojego wcześniejszego, hardrockowqego stylu. Wychodzi z tego niezły szpagat. //Dressed to Kill//, numer jeden na płycie i zarazem największy przebój ma w sobie trochę staroświeckiego rockandrolla i choć oczywiście wpada w ucho to bardziej przekonuje mnie chociażby przebojowy i chwytliwy //Another Year//. Rzewna ballada //Moonlight Eyes// przypomina te, które zespół nagrywał w latach siedemdziesiątych. Z kolei taki //Pop the Silo// brzmi jak żywcem wycięty z którejś ze starych płyt (inna sprawa, czy w ogóle by się na nie dostał). Kontynuacją odświeżania muzyki spod znaku //**Malice In Wonderland**// jest //Let Me Be Your Leader//, oparty na leciutkim, trochę kojarzącym się z reggae akompaniamencie z uroczystym refrenem i równie uroczystym zakończeniem. Podobny lekki akompaniament jest w //We Are the People//, który ma w sobie tym razem więcej ikry. W podobnym kierunku ciągnie też przebojowy, choć może zbyt banalny //Every Young Man's Dream//. Przyjemnie wypada żwawy //Little Part of You//. Mocnym punktem płyty jest na pewno wersja koncertowa antynarkotykowej piosenki //Cocaine//, spopularyzowanej przez **Erica Claptona**, znanej też z albumu koncertowego //**It's Naz**//, która nadaje płycie trochę drapieżności. A na samo zakończenie mamy luźny, rockandrollowy //Victoria// z chóralnie odśpiewanym refrenem. Który to już tytuł piosenki **Nazareth** z kobiecym imieniem? A dla stęsknionych za starym, dobrym **Nazareth** - w nowszych wydaniach albumu jest wersja //Morning Dew// z 1981 roku. Płyta ze sporą dawką pozytywnej energii, daleki jestem jednak od pochwał. Całość wypada bardzo przeciętnie - album przeznaczony raczej tylko dla fanów.