W zasadzie //**7800 Fahrenheit**// jest kontynuacją debiutu **Bon Jovi**. Wciąż słyszymy wczesne oblicze glam metalu, choć tym razem nieco mniej wyeksponowane są partie klawiszowe. Po raz kolejny mamy miło brzmiący dla ucha zestaw żwawych i bardzo melodyjnych przebojów, aczkolwiek już bez tak jasnego punktu, jakim na pierwszej płycie był utwór //Runaway//. Utwory brzmią bardzo surowo w porównaniu do późniejszych, bardziej znanych płyt, śpiew Jona jest dość zadziorny, riffy nadają kompozycjom mocy i energii, perkusja momentami brzmi potężnie, a warto skupić się na kilku naprawdę wciągających solówkach Richiego Sambory (chociażby //In and Out of Love//, //Only Lonely// czy //Always Run to You//). Widać, że facet wie jak się gra efekciarski heavy metal... Heavymetalowego pazura słychać zwłaszcza w //Always Run to You// i trochę szkoda, że ten utwór nieco złagodzony jest przez produkcję. Dla odmiany, cukierkowego przytulańca dostajemy przy okazji //Silent Night// i w tym wypadku akurat nie jest to szczególny powód do dumy. Pozytywy? Na pewno skoczny //In and Out of Love//, pełen gitarowej energii //Price of Love// czy klimatyczny //The Hardest Part Is the Night//. Swoich fanów pewnie znajdzie też //Tokyo Road// zagrane z charakterystycznym dla klasycznego **Bon Jovi** luzem. Jest to bardzo przyjemny album, pozostawiający pozytywne wrażenie, na pewno ciekawszy niż sprzedawane w milionach egzemplarzy superprodukcje jakie zespół serwuje obecnie, choć trudno tu jednak mówić o jakimś zrywie twórczym muzyków z New Jersey.