**Crush** w naszym kraju kojarzy się o tyle dobrze, że w ramach promocji albumu zespół po raz pierwszy (i jak na razie jedyny) odwiedził Polskę. Muzyczne skojarzenia z //**Crush**// to zaś przede wszystkim główny hit z płyty //It's My Life//, dziś będący jednym z najbardziej rozpoznawalnych przebojów **Bon Jovi**. Podobnie jak niegdyś //Livin' on a Prayer// utwór ten zawiera charakterystyczny motyw zagrany przez Richiego Samborę przy pomocy talk boxu, największym jednak jego atutem jest nadzwyczaj chwytliwy refren. Ale czemu tu się dziwić? To w końcu **Bon Jovi**, czyż nie? Niestety na tym albumie wyraźnie słychać już popowy charakter zespołu. Wiele utworów zagranych jest dynamicznie, wesoło, jednak brak tu rockowego pazura. Gitarowe riffy pobrzmiewają raczej w tle, jakby nie chciały zbytnią agresją zakłócić łagodnej harmonii utworów. W //Say It Isn't So// mamy pulsujący gitarowy motyw przewodni, jednak melodia jest zdecydowanie popowa. W //Two Story Town// na chwilę zrywa się Richie Sambora, ale fajnie zapowiadające się solo kończy się dość szybko. We wstępie //Next 100 Years// rozlega się wręcz hendriksowska, rozbuchana gitara, cóż jednak z tego, jeśli zaraz potem następuje wyciszenie i robi się wręcz balladowo. Pod koniec co prawda zrywa się galopada i szaleć zaczyna Sambora, jednak produkcja nie pozwala gitarzyście na zbyt głośną manifestację swojego gitarowego kunsztu. W ucho wpada z pewnością dynamiczny //Just Older//, czy nieco zadziorny //Captain Crush & The Beauty//, a szczególnie pozytywne wrażenie robi //One Wild Night// zagrany w starym stylu, z przypominającym czasy glam metalu refrenem, poprzedzony żartobliwym wstępem. Są też ballady, z których szczególną popularność zyskała delikatna //Thank You For Loving Me// - taki typowy przytulaniec, w którym Jon zadbał oczywiście o piękną melodię. Podobnie jest zresztą w pełnej patosu //Save the World//. Gorzej wygląda to w przypadku mdłej //She's a Mystery//. Cóż tu się rozpisywać. Są przeboje, jest charakterystyczny dla **Bon Jovi** luz, jest mnóstwo zapadających w pamięć melodii. Dla fanów miękkiego, rockowego grania to godna uwagi płyta. Dla wielbicieli ostrzejszych brzmień niekoniecznie.