O dziwo druga solowa płyta **Jona Bon Jovi** brzmi bardziej brytyjsko niż amerykańsko, ale w sumie nic dziwnego - w latach 90. to na wyspach **Bon Jovi** osiągał lepsze wyniki na listach przebojów. Rożnica między muzyką **Jona Bon Jovi**, a jego macierzystej kapeli jest bardzo wyraźna - nie ma takiego rozmachu, nie ma tak wygładzonej produkcji, a sam Jon śpiewa często niskim głosem. Poza tym, tu i ówdzie pojawia się nieco elektroniki (perkusyjne "loopy"). Na listach przebojów popularność przyniosły tej płycie cztery pierwsze utwory. //Queen of New Orleans// ma fajny, nieco zabrudzony gitarowy riff, //Janie, Don't Take Your Love To Town// bardzo nośną melodię, //Midnight in Chelsea// wieczorowy klimat, //Ugly// skoczny gitarowy motyw przewodni. Są to przyjemne, radiowe przeboje, które mogą się podobać, aczkolwiek w pierwszym i trzecim mocno irytują dośpiewki typu "sialala". Choć to pierwsza część płyty promowała album, najciekawsze rzeczy mamy w części drugiej. Intryguje tajemniczy, hipnotyczny //It's Just Me//, fajnie buja utwór tytułowy, jest też bardzo uroczysta, akustyczna ballada //Cold Hard Heart//. Najlepsze wrażenie jednak robi pełen dramaturgii, bardzo rockowy //August 7, 4``:``15// z którego po prostu czuć autentyczne emocje (tekst odnosi się do śmierci córki menedżera grupy, które to wydarzenie było ogromnym wstrząsem dla Jona). Co prawda słychać tu pewne podobieństwo do kompozycji //Rockin' in a Free World// **Neila Younga** (wykonywaną zresztą także przez **Bon Jovi**), ale bynajmniej nie obniża to wartości tego utworu. //**Destination Anywhere**// na tle pozostałej twórczości Jona Bon Joviego (także w zespole) wyraźnie wyróżnia się odmiennością i z pewnością jest ciekawą alternatywą dla fanów artysty. A są i tacy odbiorcy, dla których ten album jest jedyną interesującą pozycją w jego dorobku.