O pierwszej części tego wydawnictwa już pisałem w ramach recenzji //**Live ?!*@ Like A Suicide**//. Tu po prostu wciśnięto to jeszcze raz, dając możliwość zapoznania się z tym materiałem szerszemu gronu. I dobrze. Drugą część tego wydawnictwa stanowią natomiast cztery utwory... akustyczne. Ot, takie mini-GNR unplugged, ale w wersji minimalistycznej - bierzemy gitary akustyczne i tyle, nie bawimy się w żadne dodatkowe instrumentarium. Zawiedli się Ci, którzy spodziewali się, że król jest nagi i bez hałaśliwej, agresywnej otoczki okaże się, że Rose nie potrafi za bardzo śpiewać, a pozostali muzycy się odnaleźć. Okazuje się bowiem, że zespół równie doskonale czuje się w lżejszym repertuarze. Niespodziankę dostajemy już na początek akustycznej części. Zaskakująco delikatną, spokojną i - dziwnie to brzmi w przypadku tego zespołu ale fakt - piękną balladę //Patience//. To po prostu znakomita (także tekstowo), zagrana z wyczuciem ballada, o miłości, której trzeba dać jeszcze trochę czasu na rozkwit... Do tego to gwizdanie i fajna akustyczna solówka. Kto, by się spodziewał! //Used to Love Her// to z kolei żwawe, żartobliwe, trochę ogniskowe granie do przyjemnego potupania nogą. //You're Crazy// niezła przeróbka numeru z **//Apettite...//**, i w końcu numer cztery... Znów gwizdanie, chwytliwe akordy gitary akustycznej do tego fajnie, przyjemnie brzęcząca gitara elektryczna, na tym tle Axl Rose rozpoczyna swoją tyradę. Tyradę, która przyniesie zespołowi sporo kłopotów. //Police and niggers, that's right, get out of my way//, //Immigrants and faggots, they make no sense to me// - oto przykłady słów, które padają w tym tekście pisanym niby z perspektywy zakompleksionego chłopaka z prowincji przybywającego do wielkiego miasta. Jak to traktować - oceńcie sami. Szkoda tylko, że słowa te padają cieniem na bardzo zgrabny i przebojowy numer z naprawdę świetną robotą Slasha i Stradlina. Tak czy siak - niezwykle smakowita przystawka. Szkoda tylko, że na danie główne trzeba było jeszcze trochę poczekać...