Minęło kilkanaście lat od czasu jak Nowa Fala Brytyjskiego Heavy Metalu podbiła heavymetalowy rynek muzyczny. **Iron Maiden** wciąż bił rekordy popularności, **Judas Priest** był nadal jednym z najpopularniejszych zespołów metalowych, **Saxon** kroczył niewiele w tyle, a **Def Leppard** stali się idolami rockowych dziewcząt. Masa innych zespołów (**Angel Witch**, **Praying Mantis**, **Tygers Of Pan Tang**) zdawała się odchodzić już w zapomnienie. Gdzie w tym momencie znajdował się **Samson**? **Samson** raczej trzeba zaliczyć do tej ostatniej grupy. Zresztą materiał zaprezentowany na ostatniej płycie formacji trudno zaliczyć do ciężkiego metalu, długimi momentami zespół kieruje się raczej ku lżejszym odmianom gitarowego grania, wręcz do tzw. AOR-u. Owszem wciąż są mocne riffy i trochę czadu, generalnie jednak na pierwszy plan wysuwają się łagodne melodie, przez co i akompaniament siłą rzeczy jest nieco stonowany (choć zdarzają się takie numery, jak skoczny, oldschoolowy, //It Ain't Fair//). Partie wokalne wykonuje sam Paul Samson i nawet daje radę, bo i obecny styl **Samson** nie wymaga od niego zbyt forsownego śpiewania. Niektóre utwory wypadają interesująco, jak choćby dość miękki, ale za to dynamiczny i szalenie melodyjny //Dreams// Może też podobać się zadziorny //The Word//, wzmocniony intensywnymi wstawkami gitary rytmicznej i przyprawiony nieco orientalnie //Use It Before You Lose It//, rozpędzony //The Edge//, a szczególnie udał się zaś zamykający płytę tajemniczy i przejmujący //When Will I See You Again?//. Są też nagrania instrumentalne w postaci refleksyjnego //Can You Imagine?// i co może nieco dziwić, znanego już z poprzedniego albumu //Room 109//. W ostatecznym rozrachunku płyta jest jednak taka sobie.