Koncertowy //**Alive!**// z 1975 roku okazał się być przepustką do sławy, zaś czwarty album studyjny //**Destroyer**// nie tylko utrzymał **Kiss** na topie, ale i zapunktował obecnością paru doskonałych kompozycji, które pokazały, że **Kiss** także w studiu potrafi dokonać rzeczy wielkich. Zaczyna się naprawdę mocno. Utworu //Detroit Rock City// w zasadzie przedstawiać nie trzeba, każdy powinien go znać i tyle. Jest to doskonały, rajcowny rockowy numer z chwytliwą melodią Paula Stanleya, skocznym rytmem i interesującymi gitarowymi harmoniami w końcowej części. Niewiele ustępuje mu władczy, wolno toczący się //God of Thunder// z gardłowo krzyczącym Genem Simmonsem na pierwszym planie. A jest jeszcze przebojowy //Shout It Loud// z chwytliwymi gitarowymi harmoniami na wstępie, śpiewany razem przez Stanleya i Simmonsa. Swoich fanów ma też //King of The Night Time World//, skoczny i chwytliwy rockowy numer. Interesująco wypada też zawadiacki //Do You Love Me?//. Są też dwa niezłe, hardrockowe utwory //Flaming Youth// i //Sweet Pain//, które jednak wypadają nieco blado pośród "kissowej" klasyki. **Kiss** postanowili jednak zrobić nieco odskocznię od swojej rockandrollowo - hardrockowej formuły i zaprezentować dwa dość zaskakujące utwory. Pierwszy z nich to uroczysty //Great Expectations// z pompatycznym refrenem, który został po latach przypomniany na płycie z orkiestrą symfoniczną. Znacznie jednak bardziej owocnym akcentem na płycie okazała się zaśpiewana przez Petera Crissa ballada //Beth//, która stała się wielkim hitem na amerykańskich listach przebojów i stała się klasyką **Kiss**. A jest to krótki, bardzo romantyczny utwór, z akompaniamentem granym na pianinie i orkiestrą w tle, jakże kontraktujący się ze wszystkim co grupa nagrała do tej pory. //**Destroyer**// jest powszechnie uważana za jedną z najlepszych, często nawet najlepszą płytą **Kiss**. I trzeba powiedzieć jasno - są wszelkie ku temu podstawy.