Uff, w końcu doczekaliśmy się nowej studyjnej płyty **Kiss**. Trochę to trwało, było parę "pożegnalnych" tras i w międzyczasie niechętne wypowiedzi Gene'a Simmonsa na temat sensu nagrywania nowych albumów. Ale w końcu, po jedenastu latach oczekiwań nowy **Kiss** z tytułem //**Sonic Boom**// ukazał się w sklepach. Większego zaskoczenia nie ma, mamy zestaw mocnych, rockowym numerów z wpadającymi w ucho melodiami. Doskonałe wrażenie robi otwierający program potężnie brzmiący //Modern Day Delilah// śpiewany przez Stanleya, ze świetnym riffem, bujającą linią perkusji i wciągającą solówką. W ucho wpada też następujący zaraz potem zawadiacki //Russian Roulette// z wokalem Simmonsa. Potem słychać trochę starego, beztroskiego **Kiss** z lat 70. wręcz (//Never Enough//, //Yes I Know (Nobody's Perfect)//), następnie w żwawym, zagranym z rozmachem //Stand// mamy parte wokalne podzielone na obu głównych wokalistów. Warto wspomnieć też o nieco mrocznym //I'm an Animal// z charyzmatycznym Simmonsem na wokalu i pojawiającym się na koniec, melodyjnym, żywiołowym //Oh, Yeah//. Mamy też okazję posłuchać partii wokalnych pozostałych muzyków. Singer udziela się w chwytliwym //All For The Glory// i wypada bardzo pozytywnie. Jest tu też fajna solówka Thayera i trzeba przyznać, że ten facet tak nielubiany przez sporą część fanów **Kiss** dobrze wykonuje swoją robotę na albumie, czasem wręcz kopiując zagrywki Frehleya. Gitarzysta udziela się za mikrofonem w piosence //When the Lightning Strikes// i daje generalnie radę, utwór oparty na mocno podkreślonym gitarowym riffie też jest przyzwoity. Choć może odrobinę złośliwie można powiedzieć, że nawet śpiewając Tommy Thayer usiłuje naśladować Ace'a Frehleya. Płyty słucha się bardzo dobrze, choć ciężko tu wyróżnić pojedyncze, wybijające się utwory (może poza utworem numer jeden). Generalnie //**Sonic Boom**// to naprawdę porcja dobrego, radosnego rocka w stylu **Kiss** i nadzieja na to, że panowie z zespołu jeszcze nie wypalili się twórczo i bynajmniej nie spieszno im do emerytury.