Członkowie **Kiss zarobili** w swojej karierze tyle pieniędzy, że dziś nie muszą robić już kompletnie nic. A jednak wciąż nagrywają. Kto wie, może chcą sprowokować świat, aby jeszcze raz okrzyknął go swoim najgorętszym zespołem? Biorąc na poważnie ich buńczuczne deklaracje, że //**Monster**// to wypadkowa trzech najlepszych płyt zespołu z XX wieku (chyba wiadomo których), to coś w tym jest. Nam pozostaje oblizać się ze smakiem, bowiem album rozczarowuje. Ba! To wręcz ich najmniej udany produkt od czasu chudziutkich lat 80., gdy wydawnictwa **Kiss** zawierały dwie, góra trzy udane piosenki. Niepokój wzbudza już //Hell or Hallelujah//, numer otwierający płytę i zarazem pierwszy singiel. Co prawda napędza go drapieżny, mocny riff (jakby z "maskowych" czasów!), jednak melodycznie nie dzieje się tu wiele. A szkoda bo słychać, że mimo statusu weterana, **Kiss** ma w sobie wciąż mnóstwo wigoru. To też pozwala przymknąć oko na przykład na dużo słabszą dyspozycje wokalną Paula Stanleya. //Hell or Hallelujah// dobrze też odsłania mocne i słabe strony płyty. Najkrócej - zapał staruszków zupełnie nie idzie w parze z muzycznymi pomysłami. Skupmy się na tym, co warto. Najbardziej nośne kawałki należą do Paula Stanleya. To energetyczny //Last Chance// (dopiero na końcu płyty) i //Freak//. Propozycje Simmonsa tym razem pozostają w cieniu. //Wall of Sound// i //Back to the Stone Age// brzmią obiecująco, lecz brakuje im polotu. Ciężarowy //The Devil in Me// na pewno nie ma klasy //Unholy// czy //God of Thunder// (choć riff przypominający breakoutowy "Oni zaraz przyjdą tu" miło zaskakuje). Podobnie jak na poprzednim wydawnictwie, po jednym utworze dostali Eric Singer i Tommy Thayer. Błysnął tylko gitarzysta. //Outta This World// przypomina klimatem numery Ace'a Frehleya i brzmi wprost znakomicie (jedna z trzech najlepszych propozycji na płycie). //**Monster**// to zatem album dla największych fanów. Ustępujący //**Sonic Boom**//, a już z pewnością nieporównywalny z kluczowymi pozycjami z dorobku **Kiss**.