Co 2-3 lata nowy album, w takim cyklu działa **Saxon** już prawie dwie dekady. Co istotne, grupa przyzwyczaiła nas przez ten czas, że zawsze dostarcza kolejną porcję rzetelnego, rasowego heavy-metalowego grania, szczególnie w XXI wieku, gdy wyraźnie przeżywa swoją drugą młodość i renesans dawnej popularności. Nie inaczej jest i tym razem. Rzetelne, rasowe, klasyczne, przyjemne w słuchaniu, na poziomie - takimi epitetami spokojnie można podsumować większość ostatnich wydawnictw zespołu. Czasami było rewelacyjnie (//**Lionheart**//, //**The Inner Sanctum**//), czasami troszkę słabiej (//**Metalhead**//, //**Into the Labyrinth**//) ale generalnie poziom tych płyt był zbliżony. O tym, że Biff Bifford trzyma się doskonale i potrafi zawstydzić znacznie młodszych wokalistów, a spod palców gitarzystów skrzą się wzorcowe dźwięki i solówki również wielokrotnie pisano. //**Sacrifice**// to po prostu kolejne dzieło z cyklu - nie przynosi spektakularnych, ponadczasowych numerów, ale to niecałe czterdzieści minut niewątpliwej przyjemności dla każdego wielbiciela heavy metalowego grania. A wkrótce dostaniemy kolejny album i większość z tych utworów pójdzie w zapomnienie. To dość zwarta i jednolita propozycja. Jak już wspomniałem - mamy klasyczny czas trwania albumu, dziesięć utworów, a do tego bez specjalnego kombinowania i progresywnych naleciałości. Owszem, panowie potrafią zamieszać, jak w //Made in Belfast//, gdzie pomiędzy ciężkie granie wbili lekkie frazy mandoliny, czy w ciekawym i przebojowym //Guardians of the Tomb// z azjatyckimi orientalizmami z użyciem japońskiego koto i takim trochę power metalowym riffowaniem. Ale to tylko takie drobne smaczki. Na początku dominuje granie dość ostre (ale z zachowaniem melodyjności), jak w numerze tytułowym czy wybijającym się //Warriors of the Road//, z kolei pod koniec albumu zespół serwuje nam wolniejsze tempa. Pod kątem przebojowości najbardziej wyróżnia się chyba //Stand up and fight// brzmiące po prostu jak kolejny koncertowy klasyk, z typowymi "dobrymi radami" starych rockandrollowców w refrenie. Solidny album, ale raczej z dolnym odchyleniem standardowym w stosunku do wypracowanego przez ostatnie lata poziomu.