Po dwóch niezbyt udanych albumach, **Helloween** postanowili wrócić do stylu, który im najbardziej odpowiada, czyli do energetycznego metalowego grania z chwytliwymi melodiami. Nastąpiły też zmiany w składzie: Andi Deris zastąpił Michaela Kiske, zaś Uli Kusch przejął rolę Ingo Schwichtenberga. Najbardziej odczuwalna jest oczywiście zmiana wokalisty. Choć Deris nie ma takich możliwości głosowych jak jego poprzednik, to jednak jego śpiew ma więcej rockowej zadziorności. I generalnie daje radę, przynajmniej do momentu, kiedy nie musi mierzyć się z karkołomnymi liniami wokalnymi swojego poprzednika, ale to już kwestia koncertów. Pierwszy świetny numer dostajemy zaraz na początek. //Sole Survivor// napisany przez duet Weikath/Deris to energetyczny metalowy numer z chwytliwym refrenem. Zaraz potem jest //Where the Rain Grows//, tego samego autorstwa, z pędzącą perkusją z gęstymi "stopkami", przeciągłymi melodiami i iskrzącymi solówkami. Fajne wibracje wywołuje też szaleńczy //Take Me Home// z warsztatu Grapowa, który pokazuje, że panowie z **Helloween** znów dobrze bawią się muzyką. Równie dobre wrażenie robi też inny utwór gitarzysty, kończący album //Still We Go//. Jest też kilka lżejszych, bardziej przebojowych numerów jak //Why?//, czy //Perfect Gentleman//. Zwłaszcza ten drugi szybko wbija się w pamięć. Wyróżnia go zawadiacki motyw przewodni, żwawy rytm i zapadający w pamięć refren, który można nucić bez końca. Nie przekonuje natomiast nieco przydługawy //Mr. Ego//, dedykowany Michaelowi Kiske, promujący album jako singiel. Mamy także balladę, //In a Middle of a Heartbeat//, całkiem zresztą miła dla ucha. Pierwszy album **Helloween** z Derisem jako wokalistą był sygnałem, że **Helloween** wracają na właściwy kurs. To porcja całkiem niezłej muzyki, choć trafiły się też niezbyt przekonujące numery jak //The Game Is On// czy //Secret Alibi//. Generalnie w tym składzie metalowcy z Hamburga nagrali później jeszcze lepsze płyty.