Nie będę ukrywał, że nie podoba mi się współczesna moda na wydawanie zestawów EPek kosztem pełnowymiarowych albumów. Muzyka rockowa wszak na płytach długogrających stoi, EPki zawsze kojarzą mi się z drobnymi suplementami, zapchajdziurami dla fanów, aby wypełnić czas między poprzednim, a nadchodzącym albumem. Albumy wydają się być jednak w lekkim odwrocie na co wpływ ma spadek ich sprzedaży, ale i singlowe, wybiórcze podejście współczesnych słuchaczy, którym cierpliwości starcza na kilka sekund i którzy nie mają czasu, ani ochoty wsłuchiwać się w całe płyty. Sprzyja to właśnie modelowi krótszych, ale częściej wydawanych minipłytek z kilkoma utworami na krzyż, sprzedawanych często wyłącznie w formie cyfrowej. Motywacje **Skid Row**, mocno zakurzonych gwiazd z przełomu lat 80. i 90. ubiegłego wieku są także i innego kalibru. Muzycy nie mają czasu, ani ochoty zamykać się na dłuższy czas w studio, aby pracować nad nowymi utworami. Zresztą, trudno im się dziwić, żyją przede wszystkim z koncertów, na których większość słuchaczy kompletnie nie interesuje współczesna twórczość grupy. Grupy, która po odejściu pierwszego wokalisty - Sebastiana Bacha - nie potrafiła wskrzesić choćby cienia dawnej świetności. Wpadli więc na pomysł nagrania serii minialbumów, gdzieś pomiędzy kolejnymi seriami koncertów. Co ma przynieść zespołowi zagubioną świeżość i radość z grania. Efekt pierwszej z nich - //**United World Rebellion: Chapter One**// - na której znajdziemy pięć premierowych utworów grupy, nagranych po siedmiu latach od poprzedniego albumu (//**Revolutions Per Minute**//) jest zaskakujący. Zaskakująco dobry! Czyli, udało się? Z każdą kolejną sekundą słuchania byłem coraz bardziej zdziwiony, a uśmiech goszczący na mojej twarzy robił się coraz szerszy. Nareszcie!! Nareszcie, **Skid Row** nagrali muzykę na miarę swoich dawnych możliwości. W końcu Dave Sabo, Rachel Bolan i spółka obudzili się z letargu! //**United World Rebellion: Chapter One**// to podróż w czasie. Kolejne numery brzmią jak zaginione perełki z czasów największych triumfów zespołu. Kąśliwe riffy, znakomite melodie, charakterystyczne linie wokalne, chóralne refreny i świdrujące solówki. Zresztą Johnny Sollinger śpiewa tu z manierą Sebastiana Bacha i wychodzi mu to naprawdę nieźle. To połączenie melodyjności z czadem - to jest to! //Kings Of Demolition// zachwyca refrenem, //Let's Go// wirującą solówką, //Get Up// i //Stiches// charakterystycznym groove. Znalazło się i miejsce na jedną balladę. //This is Killing Me// również sprawia wrażenie żywcem wyjętej ze starych czasów - już po paru sekundach mamy wrażenie obcowania z klasykiem. Ten charakterystyczny klimat, ta linia wokalna, to brzmienie gitary w refrenie, ta solówka... Dziś się już tak nie grywa, uderzają w czułe strony, skubańcy! **Skid Row** bardzo udanie przywołali ducha dawnych czasów. Pozostaje czekać na utrzymanie formy na kolejnej (kolejnych) EPce. A może jednak uda się sklecić pełnowymiarowy album na miarę oczekiwań?